شالءِ تر ءُُ تاب…..اصغر لعل 

نیم روچ ءِ گرم ءَ من ءَ جتگ اَت،لوگ ءَ اتکاں نانے وارت،سروں دور دات پہ وابے ھمے دمان ءَ منی موبائل ءَ توار کُت،یارجان بادینی ءِ فون اَت،سلام ءُُ دروت ءَ پدآئی ءَ گُشت ”ماکوئٹہ ءَ ظفر علی ظفرؔ،رحیم بخش آزادؔ،عید محمد عیدؔ،طاہر پشکانیؔ،رحیم بخش ناز ؔءُُ حکیم بلوچؔ ءِ یات ءَ پرسی دیوانے کنگ ءَ ایں مالوٹیں کہ تو مئے دیوان ءَ ساڑی بہ بئے“۔ من ءَ چوکہ فی الحال دگہ حاصیں دزگٹی نیست اَت،دعوت قبول کُت۔
آدگہ روچ ءَ لیمارکیٹءَ سدا بہارٹرانسپورٹ ءَ ٹکٹ کت ءُُ شپ ءِ گاڑی ءَ رہادگ بوتوں دیم پہ شال ءَ۔ منی وش بہتی اَت کہ کوچ ءَ وائے فائی است اَت وٹس اپ ءُُ فیس بک ءَ گوں دلگوش بوتوں کہ یارجان بادینی ءَ وٹس اپ ءَ بلوچستان انٹر نیشنل ہوٹل ءِ کارڈ دیم دات کہ آئی ءِ سرا ہوٹل ءِ ٹیلوفون نمبر ءُُ سرجم ءَ ڈس نبشتہ اَت۔توارے دیم دات ءُُ گُشت ئےِ تو ءُُ بشیر بیدار ہمسفر اِت؟“۔من گشت ”اِناّمن ایوکاں“۔درّائینت یئِ ”بشیر بیدار ھم مرچی شپ ءِ گاڑی ءَ دراتکگ سدابہار ءَ پہ مراگش ءَ“۔من وتی سیٹ ءَ چہ پاد اتکاں اے دیم ءُُ آدیم ءَ چار اِت،پشت ءَ چار اِت بشیر بیدارؔ نہ دیست۔من توارے دیم کہ بہ گند ءِ آ دگہ گاڑی ءَ سوار اِنت گوما ہمسفر نہ اِنت۔کوچ ءَ ہندوستانی مزن نامیں گشندہ لتا ءِ ۰۸ ءِ دھک ءِ سوت پراِتاں،لتا ءِ توارءَ کوچ ءَ نندوکیں دراہ مردم نشہ کتگ اَت اَنت،لتا ءُُ گاڑی ءِ اینجن ءِ توار ءَ ابید دگہ ھچ ءِ توار نیست اَت۔کوچ جُنزان اَت دیم پہ وتی منزل ءَ۔
سہب ءِ ساعت ہفت ءَ من ءَ کوچ ءَ کوئٹہ ءِ سدابہار ٹرمینل ءَ سر کت۔رکشہ یے گپت ءُُ بلوچستان ءَ انٹر نیشنل ہوٹل ءَ اتکاں۔ کاؤنٹر ءَ شتاں گنداں منی کمرہ ساری ءَ بُک کنگ بوتگ۔ چابی زُرت ءُُ کمرہ ءَ اَتکاں،راہ ءِ ژندی ءِ دور کنگ ءَ تِچک بوتاں نِپادانی سرا کہ موبائل ءَ یارجان ءِ میسج اتک”توپہ سلامتی ہوٹل ءَ سربوتئے؟“۔ ”جی ھؤ سر بوتاں“۔آئی ءَ گُشت ”بشیر بیدار ھم سر بوتگ؟“۔من درائینت ”نا واجہ،بشیر بیدار انگت ءَ ہوٹل ءَ سر نہ اِنت“۔”شر آرام کن رند ءَ تئی کرا کایاں“۔موبائل کش ءَ ایر کت ءُُ وپتاں۔ اے دیم ءُُ آدیم ءَ لیٹ اِتاں واب نیاتک، بشیر بیدارؔ ءِ ترانگ ءَ کپتاں،فون زُرت ءُُ آئی ءِ نمبر جت، رِنگ ءِ گرگ ءَ پد من گُشت”واجہ ھال کن کجائے“۔ آئی ءَ پسہ دات”بلوچستان انٹر نیشنل ہوٹل ءَ کمرہ نمبر۵۰۳ءَ آہاں،توکجائے“۔ ”من گڑا تئی کش ءَ ۶۰۳ ءَ آں، شر گڑا رند ءَ حال ءُُ احوال کنیں“۔
من ءَ واب نیاتک موبائل ءَ گوں گلائش بوتاں،کمو دیر ءَ پد یارجان بادینی اَتک ءُُ تیار جوڑی ءَ پد آئی ءَ گُشت براں بیدار ءَ گنداں۔ما شتیں بیدار ءِ کمرہ ءَ آواب اَت۔بادینی ءَ صاحب ءَ من ءَ زُرت ءُُ وتی ”ماہتاک زند“ ءِ کارگس ءَ برت۔”زند“ءِ کارگس ہوٹل ءِ جہل ءَ اَت۔ ”زِند“ ءِ کارگس ءَ بلوچ خان ساری ءَ نشتگ اَت،من واجہ بلوچ خان باز رند ءَ ونتگ بلے گوں آئی ءَ دچار نہ کپتگ اَتاں۔یارجان بادینی ءَ مئے یک ءُُ دومی ءَ گوں پجار کنائینت۔ دیر ءَ داں ما کراچی،کیچ ءُُ شال ءِ ادبی چست ءُُ ایرانی سرا گپ ءُُ تران کُت۔ واجہ بادینی ءَ بیدار صاحب فون کُت،ساعتے ءَ پد بشیر بیدار گوں وتی زہگ دیدگ بشیر ءِ ہمراہی ءَ ”زِند“ءِ کارگس ءَ سر بوت۔تیار جوڑی ءَ پد بوؤکیں دیوان ءِ بابت ءَ داں دیر ءَ گپ ءُُ تران بوت۔ پدا یارجان بادینی ءَ ورگ ءِ بند ءُُ بست کت، نان ءَ چہ چُٹ اِتیں بادینی صاحب ءَ من ءَ پیپرے دات کہ مرچیگیں مراگش ءَ تو ایشیءَ بوان۔من پیپر دست گپت چاراں طاہر پشکانی ءِ زند ءِ بابت ءَ مختصر چیزے نبشتہ اِنت۔من درائینت ”واجہ! شما ساری ءَ بگشتیں من چیزے نبشتہ کُتگ اَت،اے وَ مختصر اِنت ایشی ءَ من چون ونت کناں“۔ یارجان بادینی ءَ درّائینت ”پروگرام ءَ کلاکے است تو چیزے گڑانبشتہ بہ کن“۔ من لہتیں کاگد زُرت ءُُ اِے اجازت کُت اَنت ءُُ ہوٹل ءَ اتکاں۔چونا ءَ طاہر پشکانی ءَ گوں دو رندءَ من دچار کپتگاں ءُُ آموسیقی ءِ پڑ ءَ کدی ءُُ چتو اَتکگ اے بابت ءَ منی رِد ءُُ بند داتگیں کتاب ”زیمرانی بالاد“ءَ آئی ءِ ذِکر ھم اَست اِنت۔نبشتہ بندات کُت دو اَے پور ءِ پیپر سیاہ کُتءُُ دلجم بوتاں۔چہ ہوٹل ءَ چار بج ءَ در کپتاں دیم پہ پریس کلب ءَ۔ اودا سر بوتاں انگت ءَ مراگش بندات نہ اَت،مردم آہان اِتاں۔کمو دیر نہ گوست نزیک ءِ کرسی چہ مردماں پُر بوتاں۔ مراگش ءِ جارچین شاہینہ شاہین اَت،آئی ءَ پروگرام بنگیج کُت ءُُ مردم یک یک ءَ توار جت اَنت اسٹیج ءَ لوٹائینت اَنت۔من طاپر پشکانی،دیدگ بشیر ءَ عید محمد عیدؔ،پروفیسر رحیم بخش مہرؔءَ ظفر علی ظفرؔ،زاہدہ رئیس راجیؔءَ ظفر علی ظفرؔ،بلوچ خان ؔءَ رحیم بخش آزادؔ،تاج محمد تاجل ؔءَ رحیم بخش نازؔءُُ حکیم بلوچ ءُُ اے آردادؔ ءَ ظفر علی ظفر ؔءِ زند ءُُ اِزم ءِ سرا مقالہ ونت۔واجہ بشیر بیدارؔ،ممتاز یوسفؔ،ڈاکٹر عبدالصبور ؔبلوچءُُ پیسریگیں جانسلامتی ءِ منسٹر رحمت بلوچ ءَ ھم دیوان ءَ تران کت۔دیوان ءِ گُڈّی ءَ واجہ یارجان بادینی ءَ آؤکیں ءُُ بہر زُوروکیں مردمانی منّت گپتءُُ واجہ ظفر علی ظفر ءِ نام ءَ ”ماہتاک زند“ءِ حاصیں تاکے چھاپ کنگ ءِ جار جت۔دیوان ءَ پد چا ہ ءُُ بسکوٹ ءِ ھم انتظام کنگ بوت، من وتی تب گوں گرمیں چاہ ءُُ بسکوٹ ءَ وشنود کت۔مغرب ءِ بانگ ءَ پد ما چہ پریس کلب ءَ در کپتیں دیم پہ ہوٹل ءَ۔ واجہ رحیم مہر ءُُ اے آر داد ھم مئے پجیّ ءَ ہوٹل ءَ آتک اَنت۔ بشیر بیدا رءِ کمرہ ءَ نشتیں کہ آچہ منی کمرہ ءَ مستر اَت۔ کمو دیر نہ گوست واجہ بادینی صاحب ءَ من فون کُت وتی کارگس ءَ لوٹائینت۔ شتاں یارجان بادینیءُُ بلوچ خان نشتگ اِتاں۔ یارجان ءَ دیم بلوچ ءِ خان ءِ نیمگ ءَ کُت ءُُ گشت براں لعل ءَ کوئٹہ ءِ تر ءُُ تاب ءَ کنائینیں۔ ما درکپتیں جناح روڈءَ دیم پہ کینٹ ءَ ہوٹلے ءَ نشت ءُُ چاہے وارت،ھموداں دیر ءَ داں گپ ءُُ حال کت۔پدا دگہ نیمگے شتیں ءُُ یارجان ءَ اوداپارسل شام ءِ بند ءُُ بست کت۔شتیں ہوٹل ءَ بشیر بیدار،اے آر داد،نورخان محمد حسنی،لیاقت بادینیءُُ رحیم مہرءِ چم خمار اِتاں۔ نشت ءُُ شام کتیں۔ شام ءَ پد داد ءُُ مہر ءَ گشت ”بانداسُہب ءَ بلوچستان یونیورسٹی ءَ کتابانی دیمدرائی دیوانے بوگ ءَ اِنت شما بیا اِت“۔سنگت پاد اَتک ءُُ شت اَنت،یارجان ھم شُت،من وتی کمرہ ءَ شُتاں،سر دور دات پہ واب ءَ واب نیاتک۔ چونا ءَ من وتی جاگہ ءَ بدل کناں اولی شپ ءَ منی حال اَنچوش بیت۔ پاد اَتکاں ٹی وی چالو کُت، دیر ءَ داں ٹی وی چار اِت واب کپتاں۔سہب ءِ ساعت نُہہ ءَ پاد اَتکاں جان شودگ ءَ ساری بشیر بیدار ءِ کمرہ ءَ شتاں ءُُ آ پادکتاں۔جانے شُشت، اَرزبند ے کُت ءُُ درکپتیں چہ ہوٹل ءَ ڈن ءَ رکشہ یے گپت ءُُ بلوچستان یونیورسٹی ءَ شتیں۔یونیورسٹی ءِ دومی دپ ءَ چوکیدار ءَ مارا داشت کہ شما نودربر نہ اِت توکا روگ ءِ اجازت نیست۔ما بازیں منتے کتیں کہ توکا مراگشے بوگ ءَ اِنت مارا دعوت دیوگ بوتگ۔گُشت ئےِئِ داں توکا چہ ذمہ واریں مردمے شمئے زمانت نہ بیت من شمارا تہ ءَ پترگ ءَ نیلاں۔بشیر بیدار ءَ موبائل کش اِت ءُُ داد فون جت۔ کمّو دیر ءَ پد داد ءُُ مہر دروازگ ءِ دپ ءَ اتکاں ءُُ مارا تہ ءَ برت اِش۔
بلوچستان یونیورسٹی ءَ اے منی اولی رند اَت،منی چماں یونیورسٹی یک جنگی میدانے ءَ چہ کم نہ اَت۔ توکا سپائیاں سنگر بستگ اَت ءُُ نشتگ اَت۔نودربر ے ءَ سر ءِ کِچینگ ءَ ساری یک رندے سنگر ءَ نشتگیں سپائیانی نیمگ ءَ چارگ کپت کہ باریں آمن ءَ چارگ اِنت یا نا۔
تہ ءَ صادق صبا،مجاہد بلوچ ءُُ اِے دگہ سنگتاں مارا وش آتک کت ءُُ دیوان جاہ ءَ نادینت۔اسٹیج ورناہے ءَ گون اَت اَنوں آئی ءِ نام چہ منی ذہن ءَ در اتکگ،آئی ءَ واجہ منیر احمد بادینی،بشیر بیدار،ڈاکٹر عبدالحلیم فاروقءُُ قاضی عبدالحمید شیرزاداسٹیج ءَ لوٹائینت اَنت۔پدا جہل ءَ نندوکیں پیپر وانوک یک یکءَ توار جنگ بوت اَنت۔بانل بلوچ ءِ میر مٹھا خان مری ءِ زند ءُُ اِزم ءِ سرا رِد ءُُ بند داتگیں کتاب ”گاریں گال“ءِ سرا سنگت رفیق ءَ پیپر ونت۔مجاہد بلوچ ءِ بانک گوھر ملک ءِ زند ءُُ اِزم ءِ سرا رِد ءُُ بند داتگیں کتاب ”زند ءِ گورگند“ءِ سرا ڈاکٹرامبرین مینگل ءَ تران کت۔صادق صباءِ رِد ءُُ بند داتگیں منیر مومن ءِ زند ءُُ اِزم ءِ سرا کتاب”گیدی ءُُ ساچشت“ءِ سرا اے آر داد ءَ جوانیں رنگے ءَ چمشانک دات۔ واجہ ڈاکٹر عبدالحلیم صادق ءُُ ڈاکٹر فاروق بلوچ ءِ رِد ءُُ بند داتگیں کتاب ”بلوچستان منتخب مقالے“ءِ سرا عبدالحلیم صادق ءَ تران کت۔واجہ بشیر بیدار، منیر احمد بادینی،واجہ رحیم مہر ءُُ قاضی شیرزادہ ءَ کتابانی سرا چمشانک دات ءُُ اے وڑیں مراگش ءِ دائم ءَ ایر کنگ ءِ واہش درشان کت۔
اے کتابانی دیمدرائی یونیورسٹی ءِ تہ ءَ بوتگ اَت اِینچو مردم ءِ امید اَت اینچو نیست اَت، مردین چہ زالبولاں کمو گیش اِتاں۔
دیوان ءَ پد من،بشیر بیدار ءُُ دیدگ ءَ سنگت اجازت کتاں ءُُ دیم پہ ہوٹل ءِ نیمگ ءَ رہادگ بوتیں۔ہوٹل ءَ سر بوتیں من پدا ڈن ءَ در کپتاں کہ من ءَ سہب ءَ کیچءَ روگی اَت پمیشکا شتاں بازار ءَ پہ لوگ ءِ مردماں شالءِ ٹیکی زُرت۔کلاکے ءَ پد ہوٹل ءَ واتر کت۔ اے سجہیں روچ ءَ ما ہوٹل ءَ نشتاں۔بیگاہ ءَ گوں ہیبتان ءَ حال ءُُ احوال کت ءُُ آشہر ءَ چہ ڈن اَت، گُشت ئےِ ”کتابےءِ کار اِنت گڑا برو اکیڈمی ءَ من سنگت ءَ فون کناں ترا کتاب دنت۔ شتاں بلوچی اکیڈمی ءَ کتاب ساری ءَ منی نام ءَ بستگ اِتاں،چست کت اَنت ءُُ ہوٹل ءَ آؤرت اَنت۔مغرب ءَ پدزِندءِ کارگسءَ شُتاں،یارجان بادینی ءَ گُشت: ”من اِشکتگ تو روگ ءِ تیاری کنگ ءَ ئے، انوّں مرو بجل ترا کوئٹہ ءَ شری ءَ گردیناں“۔من وتی مجبوری بیان کت کہ”من ءَ اِدا چہ روگی اِنت بلیدہ ءَ مئے مردمے بیران بوتگ“۔آئی ءَ پدردی درشان کت ءُُ گُشت:”باندا چے ٹائم ءَ روگ لوٹئے“،من گُشت’سہب ءِ گاڑی ءَ“۔ آئی ءَ ھما دمان ءَ ٹرانسپورٹ ءَ فون کت ءُُ من ءَ گُشت ئےِ ”سہب ءِ گاڑی سک مہلہ روت شش بج ءَ تو چے گشئے“۔ ”شر اِنت من گِیش اِت کناں“۔یارجان ءَ مقبول ٹرانسپورٹ ءَ ٹکٹ لِکارینت۔ما دیر ءَ داں ھمودا نشتیں ”ماہتاک زند“ءِ بیست سال ءِ ریکارڈ چار اِت۔یارجان بادینی ءِ پٹ ءُُ پولی کار ءُُ رجانکانی سرا من چمشانک دات ابکہ بوتاں کہ اے مرد ءَ باز کم وھد ءِ تہ ءَ اینچو کار کتگ کہ مئے ادب ءِ تہ ءَ یک ءُُ دو مردم ءَ بہ کش مشکل کسے ءَ اِینچو کار کتگ۔داں شپ ءِ دوازدہ ءَ ما نشت ءُُ گپ ءُُ حال کتءُُ یارجان ءُُ بلوچ خان رخصت کت اَنت،ہوٹل ءَ اتکاں شتاں بیدار ءِ کمرہ ءِ نیمگ ءَ کہ آہاں رخصت کناں بہ گند ءِ سہب ءَ گوں آہاں دوچار مہ کپاں۔ آہانی کمرہ بند اَت، آواب اتاں۔شتاں وتی کمرہ ءَ گُد بیگ ءَ کت اَنت ءُُ کتاب بست اَنت کہ سہب ءَ شش بج ءَ من ءَ ٹرانسپورٹ ءَ سر بوھگی اِنت۔سہب ءِ سارتیں ہوا واجہ حدا ءَ من ءَ نصیب کت،کاؤنٹر ءَ چابی دات ءُُ رکشہ یے گپت دیم پہ مقبول ٹرانسپورٹ ءَ رہادگ بوتاں۔ منی سر بوگ ءَ ساری کوچ تیار اَت، نشتاں گاڑی وتی منزل ءَ رہادگ بوتاں۔