برکت رحمتؔ ءِ ”چیدگ“…..مہر اللہ مہر 

چوناہیگا منی ءُُ واجہ برکت رحمتؔ ءِ لبزانکی پَجّاروکی ءَ را وَ سَکّ باز وہد اِنت۔ بَلے سال 2000 ء؁ ءَ آئی ءَ وہدے وتی اَوَلی کتاب ”راج پہاز“ ءِ یک دانگے پہ ٹیکی من ءَ دات۔ تہ من ءَ باز وشّی بوت۔ ”راج پہاز“ ءِ وانگ ءَ پَد من ہمے سرپد بوتاں، کہ اِے وانگی پہ راج ءَ یک بے مَٹّیں سوغاتے۔ واجہ ءِ ہمے وانگی من گوں دِلگوشی ءَ ونتگ ءُُ ہمیشی ءِ درونتاناں وتی زہگاناں ہم وانینتگ۔ چوش بِہ گُش، کہ ما چَہ اِے وانگی ءَ باز سیت ءُُ پائدگ دربرتگ۔ وہدے کہ واجہ ءَ وتی ہمے وانگی یکرندے پَد ءَ پہ مستر کَنَگ ءُُ چھاپ کَنَگ ءَ بِزاں ماں ایشی ءَ گیشی آرگ ءُُ چھاپ کَنَگ ءَ گوں من ءُُ دِگہ چندے سنگتاں شور ءُُ صلاح گپت، تہ من ءَ چِد ءُُ گیش وشّی بوت، کہ آئی ءَ من ء ہِچ مزانتے ءَ را اینچو مزن لیک اِت۔ ءُُ منی سوجانی پدگیری کُرت۔ اِے کِرد آئی ءِ جِند ءِ شَرّی ءُُ لائقی ءِ مانزمان اَنت، کہ ماں اِے گِران بہائیں دورءَ(ہرچیز ءِ نہاد آزمان ءَ شُتگ) پہ یک بے روزگاریں مردمے ءَ لاپ ءِ جَل ءِ توسینگ،چَہ پہل سراط ءِ گوزگ ءَ کم نہ اِنت۔ بَلے برکت رحمتؔ ءَ شاباش، ہزار مرحبابات، کہ آئی ءَ وتی دو کتاب ماں یک مُشت ءَ اَبید کَسّے ءِ مدت ءُُ کمک ءَ بزاں وتی مدت ءَ وت چھاپ ءُُ شِنگ کنائینتگ اَنت، کہ آئیءِ دومی کتاب ءِ نام ”چیدگ“ اِنت۔
”چیدگ“ آئی ءِ بلوچی ءُُ اردو زبان ءِ شعرانی کتاب اِنت۔ ءُُ ہمے دوکتابانی چھاپ بُوَگ ءِ لہتیں روچاں پَد من یکروچے واجہ ءَ را ماں بازار ءَ دیست، سلام ءُُ دراہباتی ءَ پَد پہ لبزانکی نیادے ءَ ماں ہوٹلے ءَ شُت نِشتیں، گوں چاہ ءِ گُلمباں وتی دَپاں تامدار کَنَگ ءَ اِتیں، تہ گپ ماں گپ ءَ من واجہ ءَ را ”راج پہاز“ ءُُ ”چیدگ“ ءِ بہا بُوَگ ءِ بارہ ءَ جُست کُرت، کہ آئی ءَ درّائینت:
”جی ہَو! کَسّے ءَ کتابانی قیمت ءَ گیش، کَسّے ءَ کم۔ تاں اِے وہدی دوئیں کتابانی پنجاہ ءُُ شش ہزار کلدارجم بوتگ…..“ وہدے کہ اِے دَؤر ءِ تہ ءَ چَہ اکیڈمی ءُُ اِے دِگہ بازیں ادارہانی نیمگ ءَ کتاب مُپت ءَ چھاپ بُوَگ ءُُ مُپت ءَ بَہر کَنَگ ءَ بُوَگ ءَ انت۔ءُُ وانوک ہم چَہ بَہائی کتاب ءَ گیش مُپتین ءِ نیمگءَ تیمیچک اَنت۔ گُشگ ءِ مراد ایش اِنت، کہ اگاں واجہ برکت رحمتؔ ءِ کتاب پُرّ درونت مہ بُوتین اِت اَنت، تہ کتابانی چھاپ بُوَگ ءِ اِے گونڈیں مُدّت ءِ تہا پنجاہ ءُُ شش ہزار کلدار ءِ کتاب بہا نہ بوتگ ات۔چشکہ اِے درگت ءَ واجہ برکت رحمت ماں وتی وانگی ”چیدگ“ ءِ پیشگال ءَ جاگہے گُشیت: ”من وتی اِے جہد ءَ چنچو سوبین آں، اِیے گپ ءَ چہ من شرتر وانوک سرپد اَنت۔ اُمیت کشّاں کہ وانوک چو ”راج پہاز“ ءِ وڑءَ منی اِے دوزبانی شعرانی دپتر ءَ وان اَنت ءُُ منءَ دِلبڈّی ءُُ سِکین دئینت ءُُ وتی نیکیں شور ءُُ صلاھاں پہ من شات کن اَنت۔“
اَلّم واجہ ءَ ر اپہ گیش نبشتہ کَنَگ ءَ دِلبڈّی ءُُ سِکین رَستگ۔ اگاں نہ آئی ءِ سیمی کتاب ”گلریچ“ چو زُوت چھاپ نہ بوتگ ات۔ ءُُ چارمی کتاب ”باج بریں زانش“ ہم چو زُوت ماں چھاپارءَ سر نہ بوتگ اَت۔ اِے گپ راستے، کہ لبزانک چو بے گوانزیں زِر ءَ اِنت۔ ءُُ ماں ایشی ءَ مُروارد ءُُ تِلاہ ءَ اَبید دِگہ باز بے دروریں چیز ہَست، کہ آیاھاں اَبید ندکار ءَ دِگہ لس مردم (چہ اِے زِر ءَ درکرت ءُُ)دیم ءَ آؤرت نہ کنت۔ ءُُ ماں ایشی ءَ ہر یک ندکارے ءِ کرد چہ دومی ءَ جِتا اَنت۔ بِزاں ماں ایشی ءَ ہر یکے وتی وتی درشانداب ءَ وتی ساچشتاں دیم ءَ کاریت۔ چُشکہ واجہ برکت رحمتؔ ماں وتی وانگی ”چیدگ“ ءَ ”زانش“ ءِ سرحال ءَ باز وشّیں شعرے نبشتگ، کہ آئی ءِ چار کڑی چُش انت:
زانش اِنت منی نام من دَئیں وانوکاں پیام
کسّے وانیت من ءَ پہ تام آءِرا دئیں وڑوڑیں انعام
نیست گاراں ھَست گار کنیں پکیراں بادشاہ
من ءَ بدنئیت پہ کَ سّ ءَ بے کساں ھم بخشیں نام
پمیشکا گُش اَنت، کہ ”زانش (علم) انسان ءِ سیمی چَمّ اِنت۔ کُجام مردم ءَ را زانش نیست، آ مردم دَلوتے اِنت ءُُ کُجام گِس ءِ تہ ءَ زانش نیست، آگِسے نہ اِنت، دَلوتانی واڈے اِنت ءُُ کُجام ڈیہہ ءِ تہازانش رواج نہ گپتگ، آ ڈیہے نہ اِنت، رَستر ءُُ دَلوتانی جنگل ءُُ گیابانے اِنت۔ چیا کہ زندگی یک کتابے ءِ دروشم ءَ اِنت، کہ تاں زند ءِ گُڈّی ساعت ءَ گون اِنت۔ بَلے پہ ایشی ءِ جوانیں سیاہگانی دربرگ ءَ شیواریں زانت ءُُ زانش پکار اِنت۔ حضرت علی ؓ ءَ راکَسّے ءَ جُست کرت، زانش شرتِر اِنت یا دولت؟ آئی ءَ فرمائینت: ”زانش چَہ دولت ءَ شرتِر اِنت۔ چیاکہ دولت قارون ءُُ فرعون ءَ رَس اِتگ ءُُ زانش پیغمبراناں…..۔ انسان ءَ را دولت ءِ نگہبانی کنگی اِنت۔ بَلے زانش انسان ءِ نگہبانی ءَ کنت۔ اَزگار ءِ دژمن باز بنت۔ بَلے زانش ءِ واہند ءِ دوست باز بنت۔ دولت حرچ کَنگ ءَ کُٹّیت ءُُ زانش حرچ کَنَگ ءَ ودّیت۔ ازگار کنجوس ءُُ بَہیّل بنت ءُُ زانش ءِ واہند سخی بنت۔ دولت ءَ دُزّ، دُزّ اِت کنت، زانش ءَ دُزّ اِت نہ کنت۔دولت گُمراہی ءِ درونت ءَ دَنت ءُُ زانش سَگّ، اوپار ءُُ نَرمدلی ءِ درونت ءَ دَنت۔“
اَلبت زانش ءِ بارہءَ ہرچیکہ گپ گُشگ بہ بیت، تہ کم انت۔ پمیشکا ما یکرندے پَد ءَ واجہ برکت رحمتؔ ءِ وانگی ”چیدگ“ ءِ نیمگ ءَ کا آں، کہ آوتی شعرے ءِ تہءَ بے وپائیں زندگی ءِ بارہ ءَ گُشیت:
نہ بوت وپایے اِے دُگنیارا پہ مئے لاڑکیں راھشون ءَ
من ءُُ تو چے چیزے ایں گُش ایں کہ پہ ما دُگنیا بہار انت
برکت رحمتؔ ءِ لَس پہم ءُُ سادگیں گالانی شاعری درشانداب من ءَ باز دوست بنت، کہ آگُشیت:
”بیا ترا چارآں بے تو بیمارآں
پہ تئی واست ءَ نِشتگ ءُُ نار آں
بیت چڑکہے گوش منی درنگاں
بلکن ءَ بیائے من ترا چارآں“
حالانکہ ہمے گال بازیں شاعراں ماں وتی شعرانی تہا کماتگ اَنت۔ بَلے ہریکّے ءِ شاعری ءِ وتی رَنگے، کہ ہر یکّے وت ءَ چَہ دومی ءَ جِتا دیم ءَ آرگ ءَ اِنت۔ ءُُ شاعری ہمے چیز ءِ نام اِنت۔ چشکہ اِے بارہ ءَ واجہ برکت گُشیت:
برکتؔ تئی شاعری چی انت تو چے گُش ئے
بے مَٹ ّ ءُ ُ بے بہائیں گال ءُُ غزل ھما
چوناہیگا ”چیدگ“ ءِ بلوچی ءُُ اردو شعر باز اَنت۔ بَلے من چمشانک ءِ شیماز بُوَگ ءِ تُرس ءَ ایشی ءِ بلوچی بَہر ءِ چَندے پِربند دیم ءَ آؤرت کہ چُش مہ بیت، وانوکے منی مول ءُُ مراد ءَ رَدیں بَساتے بِہ دَنت۔ پمیشکا وتی گپ ءَ گوں اِے جَہل ءِ دُرّیں دانک ءَ آسر کناں، کہ زانتکارے ءَ گُشتگ:
”آ کار ءَ کہ زَرّ نہ کنت، ہچ مَردُمے شَرّ نہ کنت“
بَلے ہمے دُرّیں دانک واجہ برکت ءَ ”زَرّ“ ءِ سرحال ءَ ماں وتی شعرے ءِ دہ کَڑیاں باز شَرّیں پیمے ءَ دیمءَ آؤرتگ، کہ آئیءِ چارکڑی چُش انت:
من زَرّوں من زَرّوں من سک باز ٹرّوں
من ھَست ءُُ نیست گار ءِ ہر کَسی دپ ءَ شَرّوں
کَسے کہ زانت منی کارمرز دنیا مرایت پمائی نام ءَ
کَسے نہ زانت منی کارمرز مہ گُش ایت من وام ءَ گَرّوں
دلگوش:اِے چمشانک 29/ جون 2019ء؁ ءَ واجہ برکت رحمتؔ ءِ وانگی ”راج پہاز“ ءُُ ”چیدگ“ ءِ داد ءُُ دَہشتی مراگش ءَ وانگ بوتگ۔