شپانکءِ نَل …..نبشتہ کار :سُلیمان لائق /رجانک: میر بلوچ خان

اے زیبائیں کوہ ! تئی دامان ءَ منی ورنائی ءِ چنچو زیبائیں ترانگ ءُُ یات قبر ءُُ کلّ اَنت ، مزن مزنیں ژیمب ءُُ تلارانی سرا منی پادانی پَداں ءَ ہَور ءُُ ہاراں تاں اِے وھد ءَ گار و گمسار کُرت نہ کرتگ ۔کوہانی ٹل ءِ سرا من برف ءِ ہما قلات کہ جوڑ کرتگ اَت ، آ تاں اے وھداں اَست ءُُ برجاہ اَنت ، ھمے کوہانی سرا تاں اے وَھداں ءَ شپانکانی سوتانی توار ھم اَلہان بنت ؛ بَہار گاہ ءِ موسم ءَ منی میشانی وشیں بارّگ ءُُ توار ہما چَراگ جاہاں سَر بنت کہ اوداں آہانی ما ساں چَرتگ اَت ۔ہمے کوہانی مُچیّں ٹلاں منی وش تواریں نَل ءُُ سوت ءِ الہال اشکتگ اَنت ۔ من ہر کجام کوہ ءِ سَر ٹُلّ ءَ رمگانی واھندانی ظلم ءُُ زوراکی ءِ قصّہ اشکَتگ انت ہَما وَھدءَ کہ کشار کاراں وتی شپ ماں ڈگارانی سرا گوازینتگ انت ، وھدیکہ بزگیں شپانکاں سُہب ءَ مہلہ وتی رمگاں ءَ چہ وتی ھلکاں زوراں ءَ دیم پہ چراگ جاہاں بُرتگ اَنت ۔
وھدے کارواں ءِ دم بُرتگیں مُسافر بیتکیں تہاراں وتی راہاں راہی بوہگ ءَ لاچار کرتگ انت ؛وھدے پوریا گر ، خان ءِ گِس ءُُ ماڑی ءِ جوڑ کنگ ءِ حاترا سُہب ءَ مہلہ وتی آستونکاں لانچاں اَت ، ہما وھد ءَ من وتی نلءِ ساز الہانگ ءَ بِندات کُرت ۔ من ہما دم بُرتگیں نا اُمیتیں مردمانی ذِرد ءِ اُمیت ءُُ دلجمی ءِ گُڈی رُژن بوتگاں ۔نزدیکیں کلّی ءِ دُرائیں جنکاں منا دُرست کُرتگ ، من دراہیں شپانکانی دُرستاں چہ مستریں سنگت ءُُ ہمبل بوتگاں ، منی نَل ءَ منا دُرستیں مہلونک ءِ تہا نامدار کرتگ ۔ بلے منی نل ءَ منا چَہ پیری ءُُ کمزوری ءَ رکینت نہ کرتگ ، نوں وھدیکہ رمگاں ءَ میتگ ءَ تاں کوہاں ڈِرّو، ڈرّو کنگ ءِ وھد کیت ، گڑا چَہ منی چَماّں ارسانی ترمپ ٹپّ ءُُ وڈانی گِندگ ءُُ تپاسگ ءِ ہاترا دوارگ ورنا بوہگ لوٹاں۔
اے مہربان ءُُ بزرگیں آزمان ! منی ہاترا یک رَندے پَدا وتی ڈوبر ءَ پچ کن ، تانکہ من تئی مَلگزار ءِ اندر ءَ سَیا ءُُ بزیں جمبرانی ندارگ ءَ کرت بہ کناں اے ورنائیں شپانکاں ! شمے ورنائی ءِ روچ انچو کم انت ، انچو کہ بجلی ءِ رُژنائی ء، وھد ءُُ پاس ءُُ اے انچو شموشگ ءُُ بے حال بیت انچو کہ یک دیستگیں وابے شموشگ بیت، شما اے جہاں ءَ پہ گونڈیں وھد ءُُ پاس ءِ ہاترا آہتگ اِت ، وتی زِند ء۔ پہ ڈکھ ءُُ غماں مہ گوازیں اِت ، گل ءُُ شاتکامی کن اِت ، وشیں سوتاں الہاں کن اِت ، ءُُ ناچ و صحبت ہم کن اِت ۔ چَہ مرک ءَ مہ تُرس اِت ، وھدیکہ مرک ءِ ترس ءِ ساھگ تالان بیت تہ شادمانی ءُُ اُمیت گار و گمسار بیت، مرک زند ءِ گڈی آسراِنت ، مرک یک انچیں جنگلی گُرکے ءِ ڈول ءَ اِنت کہ ایوک ءَ یک رندے پَسانی راہ ءَ بندیت ءُُ آئی ءَ ہچبر نہ بکشیت ۔
وھدیکہ من مُرتاں ، منی قبر ءِ سرا جنگلی بوٹگ ءُُ کاہ رُست انت تہ منی پنت ءُُ نصیحت گوں شما ہمیش اِنت کہ منی قبر ءِ سرون ءَ وتی نل ءِ توار ءَ گوں زور ءَ بہ الہاں اِت ءُُ وتی غم ءُُ اندوہیں زند ءَ پہ آ سرا ت بکن اِت ۔