فرانز کافکا ءِ کتاب میٹامورفوسِس…..مریم سلیمان 

تہاری انسان ءِ زِند ءِ دائمی ہمراہ اِنت۔چاگردی ایردستی، زبہری، نگیگی، ایوکیء ُبے سوبی دراہ ہمے تہاری ءِ جتاہیں رنگ اَنت ء ُ بہ گِند ئے زِند ءِ راستی ہمیش اِنت کہ انسان یک بے وسیں مخلوقے، آ ئی ءِ دَست ہچ ءَ نہ رسیت، بید ہمے بے وسی ءِ قہریں درداں درشان کنگ ءِ وسیلہے شوہازگ ءَ۔
فرانز کافکا ءِ آزمانک میٹامورفوسس ھمے بُنگپ ءِ چاگرد ءَ تریت ء ُ مردم ءَ وجودی تکانسری ءِ جُہلانکیں سیمسراں سر کنَت کہ چہ اُدا واتر بئیگ ارزان نہ اِنت۔چو کہ انسان مُدام وتی نزیکیں مردمانی مہِر، دوستی ء ُ ہمراہداری ءِ وازمند گ اِنت بلے اگاں اے ہمراہداری آ ئی ءَ مہ رس اِیت، آ چہ وَت ءَ ء ُ چہ اے چاگرد ءَ دلپروش بیتء ُ وڑے نا وڑے ءَ وَت ءَ سزا دَنتء ُ اے سزا آ ئی ءِ وجود ءِ، آ ئی ءِ زِرد ءِ بہر ے جوڑ بیت۔ کافکا ءِ زِند اگاں ہیرت چمی ءَ چارگ بہ بیت تاں مردم زانت کہ آ ئی ءِ زِند مُدام ایر دستی ءِ احساس ءِ ایرجیگ اَت ء ُ اے پیم ءَ میٹامورفوسس گوں آ ئی ءِ زِند ءَ باز نزیکی کنَت۔
کافکا 1883ءَ یک سیر ء ُ وشحالیں یہودی لوگے ءَ ودی بیتگ اَت،مات ء ُ پت ءِ مستریں ء ُ یکیں بچک اَت بلے سرجمیں زِند وتی زوراکیں کماش ءِ دست چیر بئیگ ءَ گُشئے کافکا ءِ دِل ءَ دائمی گُکّے ودی کُتگ اَت۔ آ ئی ءِ کماش ءِ واہگ ہمیش اَت کہ آ ئی ءِ یکیں بچک آئی ءِ باپار ءَ دست ءَ بہ زیریت بلے کافکا ءِ دل ءَ بید چہ نبشتہ کاری ءَ دگہ ہچ چیز ءَ بود نیاؤرتگ۔ ہمے گپ آئی ءِ کماش ءَ ایر بُرت نہ کتگء ُ کافکا آ ئی ءِ چمّاں پہ دائمی یک ناکارہ ء ُ بے سوبیں مردے اَتء ُ ہمے پیم ءَ آ ئی ءِ نبشتانک کہ مرچی لبزانک ءِ دُنیا ءَ شرتریں لبزانکی کارانی تہا شمار بنَت، آئی ءِ کماش ءِ چمّاں ہچ ارزشت نداشت اِش۔ اے گپّ ءَ کافکا سک دلگران کتگ اَت ء ُ آ ئی ءَ وَت ءَ یک انچیں نزوریں مردمے لیکگ بنا کُت کہ آ ئی ءِ دَست ہچ ءَ نہ رسیتء ُ آ ہچ نہ کرزیت۔ آئیءِ مستریں مڈّی آ ئی ءِ نبشتانک اِت اَنت، آ ہانی وشّیءَ ہم آ ئی ءِ دِل ءَ بود نیاؤرت کہ وشّی ءِ مارشت پاہارانی جامگ ءَ ہچ پیم ءَ براہدار نہ بنت۔ پمشکہ کافکا ءَ وتی نبشتانکانی باروابے ستکی ء ُ نا وشی درشان کُتء ُ 1924ءَ وتی مرگ ءَ پیش آئی ءَ وتی دوست میکس براڈ ءَ دزبندی کُت کہ آ ئی ءِ بیرانی ءَ رند آ ئیءِ دراہیں بنشتانک گار ء ُ گور بہ کنت بلے میکس براڈ ءَ چوش نہ کُتء ُ کافکا ءِ بیرانی ءَ پد آئیءَ یک یک ءَ درستیں کار شنگ کنائینت اَنت۔
ہمے کارانی تہا میٹا مورفوسس ھم گون اَت۔کافکا ءِ اے کسانکیں کتاب ءَ لبزانک زانت مرچی دُنیا ءِ شرتریں لبزانکی کارانی تہا ھساب کن اَنت بلے اے کتاب مردم ءَ بے وسی ءِ درد ءَ آشنا کنائین اِیت ء ُ انچو کہ مردم دیما واناں کنَت اے کتاب زِند ءِ پاہار ء ُ تہاریانی ٹٹاتگیں ماہوراں چید ء ُ گیش مانگیشین اِیت۔
چو ناہااے گریگر سیمسا نامی مردے ءِ قصہ اِنت کہ یک سُہبے وھدے چماں پچ کنَت گُڑا آئی ءَ سما بیت کہ آ چہ یک انسانے ءَ یک کرمے ءِ پیمیں بلاہیں لولوکے ءَ بدل بیتگ۔آ وَت ءَ جُست کنَت،”من ءَ چے بیتگ؟“ ء ُ پداجیڑیت،”من واب گِند گءَ نیاں؟“ انچو کہ آ سما کنَت کہ آ راستی ءَ پہک بدل بیتگ، آ ئی ءِ زِند گُشئے اوشت ءِ آماچ بیت۔نہ آ کار ءَ شُت کنَت، نہ وتی مات، پت ء ُ گہار ءِ مالی کمکے کُت کنَت،نہ آ ئی ءِ گپّء ُ گالواراں کسے سرپد بیت ء ُ نے کہ آ ئیءِ نوکیں ذات ءَ کسے گِندگ لوٹ اِیت۔
اے پیم ءَ گریگر ءِ زِند یک تہاریں کوٹی ءِ باہوٹ بیت۔چہ ہمروچیگیں دُنیا ءَ پہک گسِتا بیگ ءَ آ وَت ءَ سک بے وَس لیکیت بلے مزاں مزان ءَ آ گوں وتی اے نوکیں جِند ءَ ہیلدار بیاں بیت۔وھد وھد ءِ سرا وتی لوگ ءِ مردمانی مالی بزّگی ء ُ ذہنی تکانسری آ ئی ءَ مُلورکن انت بلے آ ئی ءِ دَست ہچ ءَ نہ رسیت۔ برے برے کہ کوٹی ءِ دروازگ کمے شم بیت گُڑا آ سرُک کنان ءَ وتی مات،پت ء ُ گہارءَ چار اِیت بلے چو زانت کہ آ ئی ءِ چہ کوٹی ءَ ڈنءَ درآہگ آئی ءِ مات ءَ تُرسین اِیت۔ پرچا یک رَندے آئیءِ مات آ ئی ءِ گِند گءَ گوں تُستگ ء ُ کپتگ، ء ُ پدا گریگر ءَ چو ھم زانتگ کہ آ ئی ءِ کماش ءَ نی گوں آ ئی ءَ ہچ ہمدردی نیست۔ مُدام لٹَّے گون اِتئےِ ء ُانچو کہ گریگرچہ کوٹی ءَ در اَتک، آئی ءَ لٹ وھد وھد ءِ سرا زمین ءَ تراپینت ء ُ توار پرمات ء ُ گوں وتی تُرندیں ہکّل ء ُ کوکاراں گریگر دلترک کُت۔
دگہ یک رندے چوش بیت کہ آئی ءِ کماش سک زہر گیپِت ء ُ گریگر ءِ رَند ا کپیت، گریگر ھیسک ء ُ ھمپان اَت،آ تتّران ء ُ چنڈ وران اَت بلے آ ئی ءِ پِت آ پدا ھم نہ اِشت، ہمے وھدءَ گریگرءَ وتی پشتی نیمگ ءَ یک سبکیں چیزے ءِ کپگ ءِ توار ءَ اَش کُت ء ُ پدا ھمے توار دیمی نیمگ ءَ اتک، اے سروپ ات اَنت۔نی آ ئیءِ پت آ ئیءِ سرا سروپ ءِ ہور گوارگ ءَ اَتء ُچہ ہمشاں چہ یک سروپے گریگر ءِ پشت ءَ انچو ترند ءَ لگ ات کہ ہمے جاہ ءَ مین بوت۔ چریشی ءَ گریگر سک پدرد بیت ء ُ تاں ماہے ءَ لنگ بیتء ُ یکیں جاہ ءَ کپیت۔ اے وھد ءَ آ ئی ءَ وَت ءَ سک تہنا ماراِیت ء ُ باز براں دریگ ءِ نیمگ ءَ وت ءَ گِرّاں کنان ءَ ڈن ءَ ھور ء ُ بہارگاہ ءَ چاراِیت۔ نی گُشئے آئی ءِ لوگ ءِ مردم ھم چہ آئی ءَ شِزار بنت۔ گریگر روچ پہ روچ نزور ترّاں اَت ء ُ وتی مردمانی تکانسری ءَ گیشتر دلپدرد اَت۔ یک سہُبے وھدے لوگ ءِ مولد گریگر ءِ کوٹی ءَ کئیت تاں گندیت کہ آ ئی ءِ جان ءَ ساہ مان نیست، وھدے کہ آ لوگ ءِ مردماں ھال دَنت تاں گریگر ءِ پت ھدا ءِ شکر ءَ گیپت ء ُ پدا لوگ ءِ سئیں مردم کوچگ ءَ تر ء ُ چر ءَ در کا اَنت۔
کتاب ءِ اے وڑیں ھلاسی مردم ءَ نگیگء ُ چو کُداتگیں ریشے ءَ بے تاہیرکنت۔ ء ُ پداگریگر یک انچیں مخلوقے ءِ رنگ ءَ گیر کئیت کہ کس ھم آئی ءَ نہ لوٹیت۔ نی اگاں کافکاءِ زِند ء ُ گریگر ءِ قصہ ھواری ءَ چارگ بہ بنت تاں چو زانگ بیت کہ ہما مارشت، جذّبگ ء ُ دلپدردی گریگر ءِ کارست ءَ ماراِتگ اَنت، کافکا ءَ وتی زند ءِ تہا وتی کماش ءِ چیر دست بئیگ ءَ انچیں بزّگی دیستگ۔
لبزانکی رنگ ءَ اگاں چارگ بہ بیت تاں اے کتاب ءِ تہا انسان ءِ بزّگی ء ُ بے وسی ازمی رنگ ءَ سک ہیرت ہیرت ءَ پیش دارگ بیتگ۔ کتاب ءِ درشان داب تچک ء ُ تب ارزانی ءَ سرپد بئیگ بیت بلے پدا ھم باز براں وانوک مانگش اِیت ء ُ گریگر ءِ کارست جیڑگ پرمائیت۔
پدا کافکا ءَ بازیں گپّ ء ُ چیز چوچیدگی symbolism ءِ حساب ءَ کارمرز کُتگ اَنت چو کہ ”بدلی“یک انچیں بدلی یے ءَ چہ کتاب ءِ بندات پدّربیت کہ گریگر چہ یک انسانے ءَ لولوکے ءَ بدل بیت بلے اے پدا ھم سرجمیں بدلی یے نہ اَت کہ آ ئیءِ سربری بدن لولوکے ئیگ اَت ء ُ آ ئی ءِ فکر تنیگہ انسانے ءِ وڑا اِت اَنت۔ اے بدلی گُشئے انسان ءِ پجّار ءِ گاربئیگءَ پدّر کنگ ءَ اِنت۔پدا آ ئی ءِ جان ءِ تہا سروپ ءِ پُترگ گُشئے ہما دائمی درد ء ُ زیماں پدّر کنت کہ وھد ءِ ہمرائی ءَ گیش بیاں بنت۔ پدا گریگر ءِ تہاریں کوٹی کہ دروازگ ء ُ دریگ دراہ پِر انت ئےِ بلے پہ آ ئیءَ اے در آہگ ءِ راہ ہچ درد نہ ور اَنت کہ نی آ وتی جند ءِ لوگ ءَ چو درآمدے ء ُ ڈن ءِ دُنیا ءَ چدوگیش۔ اے پیم ءَ پہک تہنا ء ُ ایوک بیت۔
اے دُرستیں مارشت مردم ءَ لپرزگ کن انتء ُ مردم چو نہ جیڑیت کہ زند اے وڑا گران ھم بیت کنت بلے انسا ن ءِ دائمی راستی ہمیش اِنت کہ چہ اندر ءَ انسان یک پرشتگیں بُتے کہ مُدا م بدلی ءِ تہااِنت ء ُ اے بدلی آ ئی ءِ زِرد ءَ تَل کنان اِنت، تہنا انسان ہمے راستی ءَ بہ منیت ءَ ُبزانت چو گریگر ءِ کارست ءَ من اِتگ،”زِند یک عزابے ء ُ مردم ھما وھد ءَ وش ء ُ آ سیدگ بیت کہ وتی چمّاں نزّکنت ء ُ چرے دُنیا ءَ دَر روت۔“