شاعری

غزل
عبدالروف مسافرؔ
تو مرچاں گل مئے میتگ ءَ آیگ یل داتگ
نندگ ءَ سبزیں چنال ءِ ساہگ یل داتگ
چنچو زہیر کنت کیگد تئی دزگُہاراں پرتو
تئی درآہگ ءَ مردماں وتی ہمساہگ یل داتگ
تہنائی گران اِنت بے ترا چو مثلء گور ءَ
من اوں چہ تئی دلءَ درآہگ یل داتگ
کَسّ ءَ باور نہ کنت منی بے وسیءِ سر ءَ دوست
منی کاپر ءَ بستگیں بُز ءَ زاہگ یل داتگ
مسافرؔ چون اِنت ترارا امبراں عید ءَ بے بلا
تو گشتگ نوں من ورگ تباہگ یل داتگ

٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭
دستونک
رفیق عادلؔ
دوستی تئی زانگ نہ بیت
مہر ءِ کتاب وانگ نہ بیت

انچو برباد انت منی زندگی
چونیں دلے زانگ نہ بیت

بے گواھی ءِ مئے سنچ یے نہ جنت
بے تو گشے زمانگ نہ بیت

مارا شموش دل ءَ چہ درکن
منیل تئی بلے ترانگ نہ بیت

پھک ءَ رفیق بے حال کتگ
دنیا کسی پانگ نہ بیت
٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭
مہراللہ مہرءِؔ نام ءَ
طالب فریدؔ
نہ مہر ءُُ واہگ نہ ہَست وفا یے
نہ زاناں بیلاں اِے چونیں جاہے
دنینگہ مہر ءِ نئیت اِنت منزل
سرمئے کپتگ چے پیمیں راہے
ترا اگاں بیت جہان ءَ گمتیل
منءَ را ہَست ہم بَلے حُدایے
نہ بیت گرگ پہ تلاہ ءُُ زَرّ ءَ
اِے مِہر ءُُ دوستی دل ءِ رزایے
تئی ڈیل ءُُ بالاد ءِ کَسّہ ءَ بِلّ
پہ من تئی ترانگ گُش ئے تلاہے
ہَلاس بنت زرد ءِ آچشیں غم
اگاں بچارئے تو یک نگایے
دِگہ تماہ نیست فریدؔمن ءَ ہچ
من لوٹاں تہنا سلام ءُُ دُعایے

٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭