آسر …..اصغر لعلؔ

موکل (چھٹی)ءِ کاگد من ءَ سر بوت گل ءَ بال بوتاں۔پُرّیں پنچ سال اِنت ملک ءَ نَشُتگاں۔ بازیں پُرس ءُُ سُوراں پشت کپتگاں۔
سہب ءِ سہت نُہہ ءَ بالی گراب بالی پٹ ءَ ایر کپت،من چہ بالی پٹ ءَ در اتکاں زمین ءِ ہاک ءِ وشبوہ من ءَ ملار کنگ ءَ اَت۔ سروں دور دات سجدہ ءَ کہ یکّے ءَ چہ پُشتہ توار جت”لعل جان! اولعل جان!“۔ پاداَتکاں چاراں منی کستریں برات دوستین اِنت۔آئی ءَ من ءَ امبازاں زُرت ءُُ گشت :”خیر اِنت تو سجدہ ءَ کپتگئے؟“۔من گشت”اے منی ءُُ زمین ءِ عشق ءِ جیڑہ اِنت، تو باریں گاڑی یے آؤرتگ؟“۔ ”ھؤ گاڑی یے آؤرتگ، براں گاڑی دیم ءَ اوشتاتگ“۔
ما گاڑی ءَ سوار بوتاں لوگ ءَ اتکاں،سرجمیں روچ ءَ مردمانی روگ ءُُ آھگ ءَ لوگ ءَ چہ در آھگ ءِ موہ نہ رَست۔ شپ ء َ در کپتاں درستاں ساری ءَ من دیم وتی دوستی ئیں سنگت باران ءِ لوگ ءَ کُت۔
باران ءَ چار سال بیت کہ سُوریئِ کتگ، ھمایے سور یئِ کتگ موبائل ءُُ اے دگہ آسراتیاں دُور بوتگ کہ مردم آئیءِ حال ءَ بہ گیت۔
باران ءِ لوگ ءِ دپ ءَ سر بوگ ءَ گوں دَر ٹُک اِت،آئی ءِ مات ءَ دروازگ پچ کُت، سلام ءُُ تیار جوڑی ءَ پد من باران لوٹ اِت۔ آئی ءَ گشت:”باران انگت ءَ چہ کار انہ یتکگ“۔
من اَبکہ بوتاں کہ آئی ءَ کدی بیگاہ ءِ شش ءَ آ دیم کار نہ کتگ۔ سیٹھءَ مدام منّت کتگ کہ بجل کار بہ کن ترا گیشیں زَر دیاں، آئی ءِ مدام پسو ھمے بوتگ”من پہ لاپءَ کارانیاں، زندگ بوگ ءَ کاراآں“۔
باران ءِ مات ءَ باز منّت کُت، بیا لوگ ءَ بہ نند آ کیت، من عشاء ءِ نماز ءِ نیمون ءَ در کپتاں۔باران ءِ لوگ ءِ دَمک انگت ءَ نہ گوازینتگ اَت، دیم ءَ چہ لاگریں مردے پیداک اَت، آئی ءِ کوشانی زمین ءَ گسّگ ءِ توار منی گوشاں کرّ کنگ ءَ اَت۔نزّیک ءَ سر بوت ءُُ گیمُرتگیں چم یئِ شانک دات اَنت منی نیمگ ءَ، رُوک رُوک ءَ چارگ ءَ لگ اِت۔
من اماراتءَ چہ اَتکگیں مردم،کیسگ پُر اِتاں چہ زَرّاں، دوئیں کیسگ مُہر داشت اَنتءُُ وت ءَ چہ آئی ءِ نگاہاں دُور کنگ ءَ پاد تیز کت اَنت۔ منی گوشاں توارے اَتک”لعل جان! تو لعل جان نہ ئے؟“۔من چَکّ جت چاراں ھمے لاگریں مرد من ءَ توار جنگ ءَ اِنت۔ من اُوشتاتاں، پسہ دات ”جی ھؤ من لعل جاناں،چیا خیر اِنت؟“۔”من ءَ درست نہ کنئے؟من باران مراد تئی سنگت“۔
من تچان ءَ آئی ءِ نزّیک ءَ اَتکاں ءُُ گلائش کُت۔
”اَڑئے باران تو چوش ئے، تئی چمّ تہ ءَ شتگ اَنت، ریش تو کدی زندگی ءَ نہ داشتگ، نوں ریشاں گوں تئی دیم گندگ نہ بیت، تو اَنچو لاگر ئے چارگ نہ بئے“۔
باران ءَ منی گپ کپّی کُتءُُ درائینت:”بریں لوگ ءَ حال ءُُ احوال کنیں“۔
لوگ ءَ شُتیں چاہ ءُُ آپ ءَ پد من درائینت”حال کن چون اِنت ترا تو چو ملور ملورئے ءُُ وت ءَ دنیا ءَ چہ سِستگ ءُُ یکّر کتگ“۔
باران ءَ دراجیں گینے کش اِت ءُُ گشت ”لعل جان!من ءَ سُور ءَ سک چیر ترّینت،منی سُور بوگ ءَ اَت گڑا دُور دُور ءَ چہ سیاد ءُُ عزیز اَتکاں،آہاں گشت”تو سور جنگ ءَ ئے ترا چینچو زَر اَست؟“۔من گشت”لکھ کلدار ءِ کمیٹی (بِستی)یے گپتگ، پنجاہ ہزار وام کتگ“۔آ ہاں گشت ”اے لکھ ءُُ پنجاہ چے بنت، دگہ لکھ ءُُ پنجاہ وام بہ کن، ترااگاں مردم عزت دیگی اَنت“۔
من سیٹھ ءِ گور ءَ لکھ ءُُ پنجاہ ہزار وام زُرت، سُور ءَ سیاداں مدام گوشت ءُُ بریانی وارت، ڈھول ءُُ چاپ ءُُ ناچ بوت۔
مرچی منی سور ءَ چار سال بیت،دو چُکّ ءِ پِتاں، من انگت ءَ گوشت ءِ جند نہ دیستگ، گوں ڈال ءُُ آپِشک ءَ گُزران کنگ ءَ آں،واماں دیگ ءَ آں۔