ترا کُجا بہ شوہازاں…..اسماء مراد

زمستان ءِ تہار یں شپے ات ءُُ نمب ہم رچان ات۔منی لوگ ءِ کھڑکی ءِ کانچانی سرا نمب ءِ آپ انچو مچ بوہگ ءُُ رچان ءُُ پدا گار بوہان اتنت گشئے زاناں گونڈیں چکے ءِ چماں چہ ارس شلان انت کہ آئی ءَ گریوگ وَنوں بس کتگ بلے انگت ءَ ہیسکگ ءَ انت ءُُ ارس ءِے بند بوہگ ءِ نام ءَ نہ زان انت۔ اے شپ منی دل ءَ گران ءُُ کہریں شپے ات، انچو گمان بوہگ ءَ ات کہ ایشی ءَ پہ من یک بدیں حالے گون انت۔ منی ذہن حالیگ ات بلے منی دست ءُُ تہاریں شپ ءِ ایوکی منا لاچار کنئگ ءَ اتنت کہ چیزے نبشتہ بکناں۔
ند ءُُ کاگد ءِ دیما ایر کنئگ ءَ پد دل ءَ جیڑ ات کہ بہروز جان ءِ بابت ءَ چیزے نبشتہ بکناں کہ گوستگیں روچ ءَ زالمانی دستاں شہید کنئگ بوت، پدا جیڑات کہ چے نبشتہ بکناں بہروز جان وَ شت ءُُ آئی ءَ لہتیں واب ہم وتی ہمرائی ءَ برت گوں۔۔۔۔
شپءِ ایوکی، تہاری ءُُ دومی نیمگا سارتی ءَ منا سک بے جاڑ کتگ ات، چمانی واب ہم شتگ ات بس دل ءِ تہا یک بیمے است ات کہ ایشی ءَ منا وتی اندر ءَ مانگیشینتگ ات۔ من ہچ وڑ ااے دل تسلا دات نہ کت۔ کتاب زرت کہ چیزے واناں بگندے ذہن دگہ نیمے روت ءُُ من واب بکپاں، بلے اے جہد ہم بے سوب بوت۔
من ہمے حیالانی تہا مانگیش اتگ اتاں کہ اناگہ ءَ گوشاں یک بلاہیں توارے کپت ءُُ منی گویاک بند بوت ءُُ من چو بت ءَ بوتاں، منی کوٹیءِ شیشگ ٹکر ٹکر بوت انت کہ ایشانی تہا لہتیں ٹکر منی پاداں ہم گُرجت ءُُ لہتیں لوگ ءِ تہا شنگ ءُُ شانگ بوت انت، کانچ ءِ لہتیں ٹکرانی سرا نمب ءِ نشان ہم پر اتنت۔ من شیشگ کمار نہ کت انت ءُُ کھڑکی ءَ جَہل چارت کہ باریں چونیں توارے ات ءُُ چے بوت۔ داں گنداں دیم ءِ مزنیں ماڑی کہ مارکیٹے بوتگ، اے نوں نیست انت،مہلوک ءِ واہ ءُُ زار کوکار ءُُ جاک اِنت، مردم سچگ ءُُ پر بوہگ ءَ انت۔ کسے وتی مات ءُُ کسے وتی چکاں شوہازگ ءَ انت۔کس کسیگی نہ ات۔
یک ماتے کہ وتی چک ءَ شوہازگ ءَ انت نہ سارتی چاریت ءُُ نئیکہ آس ءُُ آپ، ایوکا وتی چک ءَ توار جنان انت، بلے کئے زانت کہ آئی ءِ جگرانی ٹکر ہمے آس ءِ ارجان بوت گوں۔ آ اِے نیمگا چاریت ءُُ برے نیمگا بلے چک گندگ نہ بیت۔ برے کوکار جنت ءُُ برے نندیت ءُُ گریت، بلے کس اے مات ءِ حیال ءَ نہ انت۔
ساعتکے ءَ پد در ءِ ٹکگ ءِ توار بوت داں رواں چاراں دیم ءِ ہمساہگ ءِ چم ارس شلان ءُُ گشئگ ءَ انت کہ منی چک ءَ درگیج منی چک سر شپ ئیگ انت چہ لوگ ءَ دراتکگ ات پدا نیاتکگ باریں کجا شتگ۔ آئی ءِ لوگ واجہ دو سال پیسر بیران بوتگ ات ءُُ چکے ہمے یکیں بچک ات۔ من آ کوٹی ءِ تہا آؤرت ءُُ تسلہ دئیگ ءَ اتاں، آ ئی ءِ بے وسی ءُُ ترس ءَ منی بے وسی ہم گیش کت۔ آمنا دم پہ ساعت ہمے جست ءَ ات کہ منی چک سلامت انت،آ اے مارکیٹ ءَ وَ نہ بوتگ گندئے؟
من پسہ دات کہ انناں آ ادا چے کنت آ الم وتی سنگتانی گورا بیت تو پریشان مبو آ کئیت انت۔
ہمے گپاں گوں ملا ءِ بانگ ءِ توار بوت۔ داں گور بام ءَ ایمبولینس ٹپی ءُُ لاشاں اسپتالاں برئگ ءَ اتنت۔ من آ زرت ءُُ جہل ءَ شتاں کہ حال احوالے گراں، ماڑی ءِ چیر ءَ چہ مردم انگت کشئگ بوہگ ءَ اتنت۔ کمو دیراں پد ماڑی ءِ چیر ءَ چہ دو ستکگیں لاش در کنئگ بوت کہ آ ہچ پجارگ نہ بوت انت۔
بلے مات وتی چک ءَ ہر رنگ ءَ پجہ کاریت۔ پدا آئی ءِ مات ءِ گریوگانی توار ءَ آزمان سر ءَ زرت۔
من نہ زانت منی شوہاز اے وڑ اہلاس بیت، من اے وڑ نہ جیڑ اتگ ات۔ من ہچ سماہ ءَ نیاں کہ چک ءِ لاش کئے ءَ چہ اودا چست کت،مات ءِے کجا شت؟ من بس وتی کوٹی ءَ نشتگ ءُُ جیڑگ ءَ یاں کہ بہروز جان ءِ بابت ءَ چیزے نبشتہ بکناں۔ بلے چے نبشتہ بکناں؟ آ وَ شت، آئی ءَ وتی ہمرائی ءَ لہتیں واب ہم برت گوں ءُُ منی لبز ہم۔۔۔