روچ ءِ چنچو مانا اَنت…..اے آر داد

باز نبشتانک ہمے رنگیں بنت کہ مدت گوزگ ءَ پد ھم آھانی مانائی ارزشت ھلاس نہ بیت۔
بلے چندے ہما نبشتانک اَنت اگاں نویسگ مہ بوتیں اَنت ھم فرقے نہ کپتگ اَت۔ بلوچی لبزانک ءَ ہمے دیمروی پسندیں جنز ءَ نگد ءِ رد ءَ یک چیزے کہ درستان چہ آئی ءِ ارزشت گیشتر اَنت آازم اِنت۔ ہمے ڈالچار کرتگ، ایوک پگری لیکہ ءِ دکانے پچ کرتگ کہ اودا چیزءِ زیبائی ءَ چہ گیشی پائیدار بوھگ ءِ نہاد ءُُ بہا ءَ پر کنگ بوتگ۔ بشیر بیدار ءَ گوں ھم ہمے زوراکی کنگ بوتگ۔ کدی آئی ءِ شاعری ءَ چارگ نہ بوتگ بلکیں ھر کسی جہد ہمے بوتگ بچاریت باریں آئی ءِ گورا امیت ءِ نہاد چنچک اِنت۔
غلام فاروق ھم بشیر ءِ شاعری ءَ پگر ءُُ لیکہ ءِ ہمراہی ءَ ہمے امیت ءِ شوھاز ءَ اِنت۔ اگرچہ بشیر بیدار ءِ یک ءُُ دو شعرانی تہا نا امیتی ءِ دروشم گندگ ءَ کاینت بلے سرجمیں سورت ءَ چارگ بہ بیت آئی ءِ گپتارآنی تہا امیت، جوزہ ءُُ زندمانی گندگ کاینت۔ شاعرے ءِ گورا نا امیتی شعر ءِ نزوری اِنت یا پگر ءِ؟ گوں شاعر ءَ اے زوراکی یے کہ ماآئی ءَ انسان سرپد بوھگ ءَ نہ ایں بلکیں آئی ءَ فیکٹری یے سرپد بہ ایں کہ آ مدام امیت ءِ چیز مارا اڈ بکنت ءُُ بدنت شاعر انسانے آنا امیت ھم بیت نا امیتی ھم زند ءِ وشی ءِ پیم ءَ یک بہرے کسے چہ ایشی ءَ رکّ نہ کنت۔ نا امیتی ءُُ امیت نہ شعر ءِ شری انت نہ کہ شعر ءِ ھرابی ءِ رد ءَ شمار کنگ بنت۔ اسل ءَ گپ ایش انت آ مئے اولی دور ءِ نگد کار ءُُ زانتکار مارکسی فلسفہ ءُُ دیمروی پسندیں لبزانک ءِ مردم بوتگ انت۔ آھان شعر ءُُ شاعری ءَ چہ گیشی ہمے پگر ءُُ لیکہ چار اِتگ۔ بشیر ءِ سر ءَ نبشتگیں اے درا ھیں نبشتانکاں بس آئی ءِ پگر ءُُ لیکہ ءَ چارگ ءِ جہد کنگ بوتگ۔
پدا واجہ غلام فاروق آئی ءِ شاعری ءَ چہ ہمے لوٹ ءَ کنگ بیدار وتی شعرانی تہا بگوشیت آ کئی ہمراہ ءُُ سنگت اِنت۔
”یک نیمگے بشیر زالم ءُُ زورانسرآنی تا کت ءُُ زور ءَ پیش داریت ءُُ نگیگیں جاورانی شون داری ءَ کنت ءُُ دومی نیمگا ءَ زور انسرانی دیم ءَ دارگ ءِ حاترا جہد ءُُ جیا ءُُ جنجال کشی ءِ سوج ءَ دنت۔ اگاں بشیر اے کار ءَ مکنت گڈا شاعرے نہ اِنت؟ ھوزی بلوچی ءَ شعر ءُُ شاعر ءِ بارہ ءَ مئے مردمانی لیکہ ہمے بوتگ۔ من گوشاں یک شعرے یا پمے حاترا جوان نہ اِنت کہ اودءَ چنچو بزگی ءُُ لنگڑی ءِ گپ بوتگ۔ بلکیں آئی ءِ جوانی ہمیش اِنت کہ اودا ءَ شاعری بوتگ کہ ناں؟ باز ءَ چاگردی نگد ءِ رد ءَ بیدار ءِ شاعری ءَ دور ءُُ زمانگ شاعر ءِ جاوراں ءِ ردءَ چارگ ءِ جہد کرتگ۔ نوں کہ جنگ اِنت، مہر اِنت اشاں گوں زمانگ ءَ یا شاعر ءِ زند ءَ گوں کارنیست۔ اے بلوچی شاعری ءِ سپت اَنت۔ لازم نہ اِنت شاعراں عشق نہ کنت، اشک ءِ سرا شعر گشت نہ کنت۔ اشک ءِ سرجمیں ربیت ے شہ مرید داں مست ءَ گوں ماازل ہمرائی ءُُ پیداک اِنت۔ جنگ یا بدیں جاور ءِ درشان ءِ مانا اے نہ اِنت شاعر ھم جنگ ءَ گوں بہ بیت۔ شاعر ءِ شاعری ءَ شریں شاعر بوھگ ھژدری انت۔ آ چی کنت چی نہ کنت کجام پگر ءُُ لیکہ ءِ مردم اِنت ایشانی چارگ پوچءُُ بیکار اَنت۔ طاہر حکیم ءِ کار ساڑایگ لازم لوٹیت۔ پرچاکہ بشیر ءِ سرءَ دنیگا انچو آ نبشتگ بوتگ یکجاہ کنگ ءُُ دیما آرگ بوتگ انت۔ عبداللہ جان جمالدینی ءِ نبشتانکے کہ سنچ چھاپ ءُُ شنگ بوتگ اد ءَ گوں نہ اِنت بلے دراھیں نبشتانکانی تہا کمے باز واحد بزدار ءُُ غنی پرواز ءَ جہد کرتگ کہ آ ئی ءِ ازم ءِ سرءَ گپ بہ جن اَنت۔ ملا ءَ وتی نگد ءِ رد ءَ بیدار ءِ شعرانی زاھر یں لوز چاراِتگ ءُُ نگدکتگ۔
درپشیت تلاھیں بامسار ءِ تہا بیدار یں شاعر ءَ چہ گیش آئی ءَ راجی ءُُ اُلسی، پگر ی ءُُ آشوبی شاعر ءِ حساب ءَ چارگ ءُُ مانا کنگ ءِ جہد کنگ بوتگ۔ بلے نوں زمانگ بدل بوتگ۔ لبزانک ءُُ شعر ءِ رد ءَ نویسی دور ءُُ باریگے اتکگ انوں بائد کہ بیدار ءَ بیداریں شاعر، آئی ءِ شاعری ءِ ازم چارگ ءُُ مانا کنگ بہ بیت کہ آئی ءَ چہ کلاسیک چی زرتگ، وت لچہ ءُُ دستونک ءِ تہا کجام ربیت آؤرتگ یا آئی ءِ شاعری ءِ اسر رند شاعرانی سر ءَ کئی کپگ ءَ کپتگ اَنت۔
شاعری لیکہ ءُُ امیت ءَ نا امیتی ءِ نام نہ اِنت نہ کہ اے شاعری ءِ برد ءُُ کیلو اَنت بلکیں اے دیمروئی پسندیں لبزانک ءِ چندیں کشک اَنت کہ اودا شاعر ءِ آزاتی پچ گرگ بیت۔ علامہ اقبال ءِ مزنی اے نہ اِنت کہ آئی ءِ گورا اسلامی ءُُ وجود ی فلسفہ چنچک اِنت بلکیں آئی ءِ مزنی آئی ءِ زبان ءُُ لبزانی ھند کاری اِنت۔ غالب ءِ گورا بازیں پگر ءُُ لیکہ بنت بلے چوشیں یکہ لیکہ ے نیست کہ ما بگوش آ اے پگر ءِ جھاگیر اِنت شاعر ءَ شعر ءِ شاھیم ءَ گوں نور کنگ بہ بیت۔ دگہ حساب ءَ شعر ءُُ چارگ شاعر ءُُ شعر ہردوکاں گوں زمرائی یے، من بشیر ءِ اے شعر؛
روچ ایر روان اِنت کنداگ ءَ
مان شانگ ءَ انت ژندی یے
بنی آدم ءِ زند ءِ سرا
رہچار تہارماھیں شپ ءِ
کلیں دمگ گیابان ءُُ ڈن
ماں کسداں شنگ اِنت گشے
مہگونگ ءِ لنٹانی پن
دگہ پگر ءُُ لیکے ءِ بدلی ءَ من اد ءَ امیج، زبان چہر ہمیشاں چاراں شعر ءِ زیبائی ءَ چاراں، اے لچہ ءِ ندارءَ سازی دلگوشی کنگ لوٹیت۔ ماں کہسراں شنگ اِنت گوشے مہگونگ ءِ لنٹانی پن، رادءَ یک کمالے اے بوت روچ ءِ سہری ءُُ مہگونگ ءِ لنٹانی مہدی ءِ گپ کنگ نہ بوت۔ بلے سہری درا اِنت۔ روچ ءِ ایربکگ ءُُ لنٹانی پن ءِ شبین ھم جوان اِنت۔
آئی ءِ لچہ اے بہر ءَ دلگوش کن اِت کہ توار ءِ امیج آئی ءَ چون جوان کار گپتگ۔
چماں بُردگ رتکگ اَنت
در یکگ دلانی کپتگ انت
اوستانی کدھ پرشتگ اَنت
ءُُ لازم نہ اِنت آئی ءِ اے لچہ ءَ آزاتی ءِ لوز ءِ کار مرزی ءَ گوں آزاتی ایوک آشوب ءُُ انقلابے بہ بیت۔
اُمیت ءِ پل گمیرتگ اَنت
ہر کشگ ءُُ در ہرراہ ءِ سر
مانپوشتگ ہر نیمگا
سیاہ ءُُ تہاریں جمبراں
روچ ایر رواں دل گمیراں
ندارہ کشی بشیر ءِ طیہانی گچینی سپتے۔ ہمے رنگ ءَ آئی ءِ دستونک ھم نوک سر ءَ چہ چارگ لوٹیت بلکیں کسانیں بحر ءِ تجربت کہ مشکلے کارے بیدار ءِ گورا جوانیں رنگے ءَ گندگ بیت۔
ارزان مکن چو لڈ گاں
ڈکیت منی نیم سوئیں ساہ
وھدے سبا بیگاہ بیت
دل مولماں بیگواہ بیت
امروز ءِ گم لال ءِ حیال
اینکس چتور یکجاہ بیت
طاہر حکیم ءِ اے کار ءَ پما اے آسانی آورتگ کہ ما زانت کنیں دنیگا بیدار ءَ چون مارگ ءُُ جیڑگ بوتگ۔ بلے نون زمانگ بدل بوتگ نون لبز ءَ بزانت بلد ءِ مانا ءَ چارگ ءِ بدل ءَ شعر ءِ Text ءَ گوں چارگ بیت کہ اودا روچ، کجام رنگ ءَ کارمرز بوتگا انت۔ لازم نہ انت اے روچ ہمے سہب ءِ در کپوکیں روچ بہ بیت۔ اے روچ بندت ءُُ بنگیج، نوکیں پگر ءُُ حیالی، نوکیں سنچ ءُُ جیڑگ ءِ مانا ھم دات کنت نوں بائد بیدار ءِ روچ ایوک روچ حیال کنگ مہ بیت۔ ہما لچہ ءِ Text ءِ نہ ءَ آئی ءَ چارگ ءُُ مانا کنگ بہ بیت۔ پرچاکہ آزاتی نہ ایوک آ شوبی آزاتی یے نہ روچ ایوک رودرتک ءَ درکپوکیں روچ اِنت۔ اگاں ما لبزاں ایوک لبز بچار یں گڈا شاعر ی شاعری یے نہ بیت گپے بیت۔