ظفر ءِ امروز …..اے آر داد بلوچؔ 

ظفرپمّن ءَ چو روسی فکشن ءِ پہمیں چیزے بوتگ۔ اولسر ءَ گپّ ءُُ کسّہ دیم ءَ آرگ بنت، رند ءَ کارست ءُُ آھانی نام، دانکہ نام ءُُ کارست دیم ءَ نیاینت، وانوک دم بارت یا وَ کتاب ءَ بند کنت یا چیزے تاک گوازینیت ءُُ ھمودا گپت ئے کہ واکہات نوں کسھے بوتگ۔ بلے ظفر ءِ شعر پمّن ءَ آئی ءِ جند اَت کہ اولی بر ءَ تاکبند ”سنج“ ءَ گوں آئی ءَ دوچار کپتاں۔
مدّتے گوستگ کہ ماھیں گل ءِ دیدار نہ بیت
یا ھُدا مارا پہ چماں گوں دگہ کار نہ بیت
ہمے تاکبند ءَ آئی ءِ دومی دستونک ایش اَت۔
؎ کھیبانی گل ءِ دید ءَ زراں من
ہمے ارمان ءَ زیران ءُُ مراں
ظفر من در یگتیں انچو بزانتیں
پہ کئی شوھاز ءَ چو درپہ دراں من
دل ءَ لوٹ اِت کہ چد ءُُ گیش آئی ءِ بارہ ءَ بزاناں، آئی ءِ جند ءِ توار ءَ آئی ءِ شعراں اش بکناں بلے اے موسم ءَ آ العین ءَ ات۔
یک روچے سنگتے ءَ چہ مسکت ءَ لچہ کاری دیوانے ءِ نوارے آورتگ اَت کہ اودءَ آ جبزگ ءُُ جوش وتی اے شعر ءَ وانگ ءَ ات۔ دانکہ دیم ءَ منی کیپانی کدھ جوش نہ بیت۔
ہمے رنگ ءَ یکے پُشت ءَ آئی ءَ سکین دیان اَت ءُُ گوشان اَت ”بجن ڈگّر یلہ ئے مدئے“۔ پدا من آئی ءَ چو شعر ءِ وانگ ءَ نہ دیستگ اَت۔ من رند ءَ زانتگ اَت کہ العین ءَ آئی ءِ رکستی یا ”بروپہ ھیری“ءِ شرپ ءَ دیوان بیتگ۔
رند ءَ کہ آ ملک ءَ اتک مادرد ءَ کشّگ ءَ اتیں من ءُُ ابن داؤ د ءَ ال درویش ہوٹل ءَ داشتگ اَت ما ظفر لوٹا ئینت۔ محمد بیگ ؔھم ھمود ءَ اَت۔ رند ءَ عباس علی زیمی ؔءُُ غنی پہوالؔ ھم اتک انت۔ ما آئی ءَ بازیں جست ءُُ پرسے کرت، آئی ءِ گپّ پےّت بند کرت انت، نیام ءَ کدھ ءُُ کیپ ھم گوں اَت۔
اے دیوان ءِ آسر گوں اے تماشا ءَ بوت کہ دو نارزاھیں سنگت ہمنچو جبزگی بوت انت کہ زیمی ءَ پھوال ءِ کوش پاد ءَ کرت ءُُ شُت ءُُ پہوال ءَ آئی ءِ۔ ہمے مجلس ءَ پد ظفر گوں مارا سیل اِت ءُُ ھوار بوت، ابن داؤد ءَ آئی ءَ گوشتگ اَت ما درد ءِ نیمگ ءَ تئی شعرانی دپتر ءَ چھاپ ءُُ شنگ کنیں آ تیار بوت بلے ہمے شر ت ءَ گوں کہ عکسکارے درگیجگ بہ بیت۔ من شعرانی سر ءَ عکسکاری بکنت۔ ما منّ ات ءُُ آئی ءِ چیزیں شعر من یادگار زادہ ءَ دیم دات۔ ظفر ءَ چندیں عکسکانی کار چہ شگر اللہ ءَ گپت۔
گوادر ءَ اوّلی رند ءَ آئی ءَ ابن داؤد ءِ اوتاگ ءَ داشتگ ات کہ آ زمانک ءَ شاعر ءُُ ندکارانی گچین ھند ءُُ ھنکین ات۔ نامداریں شھزانت شو پہنار ءَ گوشتگ کہ بائد زانتکار ءُُ کواسانی مجسمہ داں سر ءُُ گُٹّ ءَ جوڑ کنگ بہ بنت سرتاں پاداں ایوک سپاھیگانی پرچا کہ داناھیں مردم ءِ شر تریں پگر ءُ ُ جیڈگ ہمے سر ءُُ گٹّ ءِ نیام ءَ انت۔ ظفر ھم ایوک سر ءُُ گُٹّ ءِ عکسے اَت۔ پاداں چہ لاگر ءُُ نزور ہما وھدی ھم ھست اَت کہ ما دیستگ اَت۔ ہمے پادانی گِلّہ دراھیں اُمر ءَ آئی ءِ ہمراہ اَت۔ دپ ءَ چہ داں گڈّی وھد ءَ ھم زانگ نہ بوت کہ نادراہ اِنت۔سلہّی آئی ءَ ہمنچو دوست اَت داں من دیستگ اَت آئی ءِ گُدانی استری نہ پرشتگ اَ ت۔
مکران ءَ وَ ایش اِنت کہ کسے شیشگے بہا زیریت گوڑ ءُُ لانک ءَ کنت ءُُ کاریت ئے۔ انچیں دیوانے اَت سنگتے ءَ شیشگ لانک ءَ چہ کشت ءُُ دیم ءَ ایر کرت۔ ظفر ءَ یک برے آ پدا مارا چاراِت ءُُ دّرائینت۔ ”یار ایشی ءَ یک برے بشودات۔ ہمے رنگ ءَ داں روچ ایر نہ شت آئی ءَ نہ وارت۔ نیمروچ ءَ نان ءَ پد سھتکے وپتگ اَت۔ پدا چائے لوٹ اِتگ اَت۔ہمے ر وچ جھل کپتگ اَت کَلا سانی زیمر نزیک ءُُ گورا ھم شت ءُُ سر بوت اَنت۔ گوادر ءَ بستگ چہ کراچی ءَ کیت بلے آئیءَ اودءِ بستگانی ہمنچو توسیب کرت کہ مادرا ھیناں ٹھک دات ءُُ کند اِت۔ واجہ اے چہ کراچی ءَ کاینت۔
”اچھا“ ہمے ”اچھا“، ”ہاں“ ”کندہ نا تراش“ ما ہر مجلس ءَ آئیءِ دپ ءَ چہ اشکر ت انت۔ کراچی آئی ءَ وش نہ بیتگ اَت مدام مارا گوشتگ ات ئے من ہمدا کایاں کار ءُُ بارے کناں پدا بیگاہ ءَ ما ءُُ شما شعر ءُُ لبزانک ءِ سر ءَ گپ کنیں۔ گوادر ءَ آئی ءِ دیرویا ابن داؤد ءِ اوتاگ اَت یا رحیم بخش آربی ءِ۔ رند ءَ کہ مقبول انور گوادر ءَ تحصیلدار بوت ما ھمودا دیوان ءُُ مجلس کرت۔ ظفر ہمنچو وتی گُد ءُُ پوشاک ءِ ردا ساپ ءُُ سلّہ ات، شعرھم ہمے رنگیں آئی ءَ دوست اَت۔ سگریٹ بس آئی ءَ دارو ءِ سر ءَ کشتگ اَت۔ منءَ آئی ءِ گیشتریں شعریات اتنت ما ھم کیپانی سھتاں د گلگ بوتیں آئی ءِ شعر الہان کرت اَنت۔ آئی ءَ ہمے رنگ ءَ واہ واہ کرتگ اَت گوشے دگرءِ شعر بہ بنت، ہمے دمان ءَ آئی ءَ دیم ایندگہ مردمانی نیم ءَ ترینتگ اَت ”کمال ءِ شعرے یار، اے شاعر کئے اِنت؟“کسے ءَ کہ گوشتگ اَت واجہ تئی شعر اِنت گڈا آئی ءِ بچکند گ ہمے رنگ ءَ اَت گوشے تپلے مہ زانت، من کجام گپّ ءِ سرءَ بچکندگ ءَ یاں، پدا آئی ءِ گپّ ایش اَت کسے ءِ شعر کہ اینچو کس ءَ یات بہ بنت آ شاعر چون مریت۔
بخشیءِ ہوٹل ءَ من آئی ءَ زیک ءُُ مرچیگیں لبزانک ءِ بارہ ءَ جُست ءَ یاں، مقبول انور آئی ءِ گپاں ریکارڈ کنگ ءَ اِنت۔ مقبول ءِ پھٹواری یے باریں کجا چہ وارتگ ءُُ کپاں ءُُ پرشان مئے مجلس ءَ کیت ءُُ نندیت۔ دمانے نہ گوزیت کو کار کنت، چی بوھگ ءَ انت۔ شماایشی ءَ چی جُست ءَ ات۔ من پدا ھم آئی ءِ نیمگا نہ چاراں ءُُ ظفر ءَ جُست ءَ یاں آ پسو دیان اِنت۔ بلے آئی ءِ دپ بند نہ بنت۔ ظفر ءِ اوپار ءِ کدھ سرریچ بوت ءُُ دیم ئے مقبول ءِ نیمگا کرت ءُُ درائینت ئے۔ ”اے کندہ ناتراش کے ءَ آورتگ“۔ ظفر ءِ یکیں دانک ءَ گوں آ مرد ءَ وتی آھگ زانت روگی نہ زانت۔ ظفر ءَ ہمے رنگ ءَ اے ھم شوق اَت کہ ہر جاہ کہ من ننداں منی عکس گرگ بہ بیت۔ یادرا عکسے بہ گر ات پدا باندا شما گلہ کن اِت کہ ظفر ءَ گوں مارا عکس نیست۔ آ وھد ءَ موبائل ہر کس ءَ نیست اَت۔ بس آئی ءِ جند ءَ زنڈیں نوکیائے گوں اَت ءُُ آئی ءِ سرءَ سک زار اَت۔ ”من ایشی ءَ چہ بیزاراں لوٹاں گار بہ بیت یا دزگ بہ بیت داں منی جان چُٹ ایت۔
شعر ءُُ گپ، زیمل ءِ آئی ءَ سلھیں تبے گوں اَت۔ ھرابیں شعرے کسے ءَ ھم نہ ونت دیمے آ نیمگا ءَ ترّینت ءُُ بے توار بوت۔ جی آ رملا ءِ مباتاں ابڈے بابی شعر ءِ سرءَ انچو زار اَت کہ ہمائی ءِ دیم دیمے کر چک کُرتگ اَت۔ ملا اے اوں شعرے؟ ہردیں شال ءَ اتک بیگاہ ءَ من ءُُ مہر آئی ءِ چارگ ءَ شُتیں ”یار کااِت چنا بیاراَت گوں اے دارو ءَ جزب کنت۔ ہمے موسم ءَ آئی ءَ گپ گپ ءِ سرءَ مارا جست کرت یا ر بشیر ءَ فون کن اِت ءُُ جست ئےِ بکن اِت”شنگ سھتے وتی بیکاناں نہ کنت“۔ پرچا بہ بکنت اش پرچا گرمیں روچاں ساچاں بکنت۔ اے وھد ءَ آ کمار ءِ گبوں ءَ رستگ اَت۔
ہمنچو موسم آئی ءِ اُمر ءِ گوزان اَت آئی ءِ دپ ھم بدل بوہاں اَت رند ءَ کہ من شعرے الہان کرت آئی ءَ پدا راگ ءُُ راگینی یے بندات کرت۔ بس ئےِ نہ کت گُشے کسے چٹ ءَ صوفیانی ھال ءِ نہ ءَ شتگ ءُُ زانگ ءَ نہ اِنت من کجایاں۔ اگاں بس ئےِ کرتگ اَت گڈا ہمے گشت ئے احمد زھیر شریں ڈول جنوکے بیتگ۔ گڈ سری وھد ءَ ھم عشق آئی ءِ تہا نہ مرتگ اَت دنیگا دلمانگ اَت کسے آئی ءِ نیمگا انچو بہ چاریت پدا بس ہمائی ءِ بہ بیت۔
رحیم بخش آربی ءِ اوتاگ انت من بیگاہ ءَ کہ رستاں آئی ءَ من ءَ وتی نزیک ءَ نندگ ءِ اشارہ کرت۔ داد اے علی عیسیٰ ءِ برات کئے اِنت منی گورا اتکگ ءُُ ایشی ءَ من ءَ شریں چیزے سوج داتگ من گشت ھو آبر بیا من اِنت۔ ظفر سک گل اَت اے گوشیت۔
ھندوانی مندر ءَ ہمے دیپ کہ ایر اِنت اشی ءِ سیاھچک چو سر مگ ءَ چماں مان کنگ چہ کسے ءَ ھم مردم بچاریت۔ آ گنوک ءُُ دیوانگ بیت۔ من گوشے چہ واب ءَ پچ گڈا اِتاں۔ واجہ نکن ئے کور بہ ئے۔ آ ھم سرِ ات اچھا؟ گڈا ایشی ءَ ہر جا ہ من ءَ چو گوشتگ۔ من گشت اے اکبر بیا منی اِنت۔ اے وڑیں نسخہ ایشی ءِ گورا باز اِنت۔ ہمے رنگ ءَ شال ءِ ردا زینت آئی ءَ چماں کرتگ اَت۔ زینت چو ناھا ہر کس ءَ گوں نشت ءُُ پادا تک بلے ظفر ءَ ماں دل ءَ دگہ موسمے سمبینتگ اَت۔ یک بیگاہے اکیڈمی ءَ آئی ءِ چارگ ءَ شتیں ملا ءِ گلہّ ءَ کنگ ءَ اَت یار ہمے کہ زینت منی کوٹی ءَ کیت اے باریں کجا سہی بیت کیت ءُُ نندیت گوں، نیلیت مردمے گپ ءَ ھالے بکنت۔ اے مہر ءِ آسر چو بوت کہ آئی ءَ کراچی ءَ روگ ءَ گوں زینت ءَ پہ سال مہ جنزی یے دیم دات۔ برج جدی چو نا ھم مہر کنگ نہ زانت ظفر ءَ وت من ءَ گوشتگ اَت کہ منی برج جدی اِنت۔
دیواناں آئی ءِ ہمے واھگ اَت کہ ہر رنگ ءَ من گندگ بباں۔ یک رندے ما گوادر ءَ چہ کنچتی ءَ سیر ءَ روگ ءَ اتیں آئی ءَ جمورنگیں گدُپراَت۔ من کندت ءُُ جُست کرت واجہ اے دیوانی گدُ نہ اَنت۔ دّرائینت اے گدانی تہ ءَ فوٹو شر در کیت۔ کراچی ءِ جاوراں چہ سک دلپروش اَت مدام گوادر ءَ اتک ءُُ شُت۔ یکے وتی کلانچ ءِ زمینانی پد جنگ ءُُ دومی ہمے جہد ءَ اَت کہ ہمدا کار ءُُ بارے بکناں یا دکانے پچ بکناں آ وھدی آئی ءِ گورا کمکے زرہست ات۔ سربندن ءَ ماتر ءُُ تاب ءَ انکس گڈا آئی ءَ بازار چاراِت ءُُ ناگت ءَ درائینت ئےِ یار اِدا پنی ءُُ مزواک، سونی مٹ ءِ دکانے بہ بیت سک روکنت۔ ما دراھیناں ٹھک دات کہ واجہ اشی ءِ زمانگ شُتگ۔ اد ءَ ہر روچ مردم کراچی ءَ رونت ءُُ کاینت بلکیں گیشتر یں چیز گوادر ءَ دست کپنت۔ آئی ءِ پسو بس ہمیش اَت ”اچھا“ ظفر چو ناھا زہر ءُُ کہری مردمے نہ اَت بس ہمے کہ کماراں گس گوستگ اَت گڈا مزنیں شاعر، وانندگیں مردم بس ہما اَت ہمے رنگیں موسماں آئی ءَ دیم ءِ مردم ءَ جست کرتگ اَت کہ باریں زانت کہ ناں۔
داد اے کنواری کھیت ءَ بلوچی ءَ چی گوشنت من واجہ سرپد نیاں آئی ءَ سگریٹ ءَ سُٹے ہمے رنگ ءَ گپت ءُُ پسو دات بچار ناں شما نزاں ات۔ کنواری کھیت ءَ گوشنت سکیں ڈگار، روچ ءَ آئی ءِ دل ءَ بگیر مان نیست اَت۔ یک رندے دو سال پیش سید ءِ یات ءَ ماں گوادر ءَ علی عیسیٰ ءَ آئی ءَ نہ گوشتگ اَت سک دلرنج اَت۔ من ءَ فون کرت ءُُ گشت یار من اولی مردم آں سید ءِ انٹرویو گپتگ ءُُ اے گپّ دیم ءَ آورتگ کہ سید 21 اپریل 1926 ءَ ودی بوتگ پیسر ءَ کس ءَ نزانتگ۔ نوں منی دل ءَ اِنت کہ بیانے بدیاں ءُُ بگرتاں سید ءِ اے بوتیں روچ راست نہ انت۔ اے من ظفر ءَ وتی نیمگا ٹھیتگ۔ من کنداِت ءُُ ٹھک دات پدا وت ھم کند اِت ئے۔ اُردو استادے اَت من ءَ مدام گشت 412 ئے بی بی سی ءَ لازم گوشدار بلے یار اودءَ اوں مرچاں شریں اُردو گوشوک نیست۔
اُردو ءِ آئی ءِ ہمنچو شر اَت کہ اُردو ءِ مردماں ھم آئی ءَ بلوچ نہ گشت۔ یک رندے آئی ءِ جند ءِ کتاب ڈرڈائجسٹ ءِ پریس ءَ اَت۔ ہمائی ءِ جست ءُُ پد ءَ آ مئے ہمرائی ءَ اتک گوں۔ خالد کہ آئی ءِ ھدا بندات، ظفر ءَ کہ گپ ءَ دیست ئے مارا ہمے گشت ئےِ۔ اے بلوچے نہ اِنت ناں؟ من گُشت واجہ مہ بگش دروت ہمیشی ءِ کتاب اِنت۔ اے بلوچی ءِ مزنیں شاعرے مرد ءَ پسو دات بلکیں ایشی ءَ بلوچی حیل کرتگ۔ بلوچ کدی چوشیں اُردو نزانت کہ اے مرد کنگ ءَ اِنت۔ خالد چٹ حیران اَت کہ در زبانیں مردمے اے رنگ ءَ ھم اُردو زانت۔ ہمے رنگ ءَ من ءَ مدام گشتگ اَت ئے۔ اے لبز تبصرّہ نہ انت تبصرہ اِنت من ہنچو جست بہ کرتیں آئیءِ گپانی سرءَ ٹُھک بداتیں گوں من نارزا نہ بوتگ ات۔ بلے اگاں کسے ءَ باز وار تگ ات ءُُ شاعری ءِ سرءَ گپ ءَ کس وار دیگ ءَ نہ اَت گڈا ہمدا آئی ءَ دیم منی نیمگا کرتگ اَت۔ داد تو ایشی ءَ جُست بکن سہیلءَ گوشنت، شتر گربہ چی یے سر قہ ءُُ توار ءِ تہ ءَ تپاوت چی اِنت؟ من اشارگ ءِ تہا آئی ءَ گوشتگ اَت واجہ بلے وت دم بارت ءُُ کپت۔
من ءَ ہمائی ءَ گشت بلوچی ءَ پہ ھمایت ءَ پلا مرز ءُُ تقریب رونمائی ءَ پہ دیمدرائی ءِ گالبندمن آورتگ انت۔ دیم ءَ ھُدا بزانت بلے من ءَ کہ یات کنت آئی ءِ گشگ ہمیش اَت۔