موسم…..راشد سید بلوچ ؔ

منی چکانی مات درگل ءَ دوئیں چکانی دست گپت ءُُ شُت بازار ءَ پہ آہاں عید ءِ گُد ءُُ کوش ءِ زورگءَ۔ دُرگل ءَ منی کیسگ ءَ حالیگ کت اَنت نوں گرانیں وابے منی سر ءَ کپت، سروں دور دات پہ وابے ءَ کہ فون ءَ توار کت، فون چست کُت اسلم ءَ گوں وتی گرانیں توار ءَ گشت:”حسین توکجا ئے؟“:من درائینت:”تئی حیال ءَ اسلم! اے وھد ءَ من کجا بہ باں؟“۔ ”تو ہرکجا ئے بلے اے وھد ءَ وت ءَ منی گور ءَ اسپتال ءَ سر کن“۔ ”اسپتال ءَ!، چیا ایر اِنت؟“۔ آئی ءَ گشت: ”ایر ءُُ نا ایر اِنت، من پمیشکا ترا فون کنگ ءَ اوں مئے جمعدار احمد ءِ چُک مراد ءَ تیر وارتگ ءُُ ٹپیگ اِنت ءُُ انوں کوہانی ءِ شیہک اسپتال ءَ داخل اِنت، من ھم اسپتال ءَ ساڑی اوں، ڈاکٹر مراد ءِ جاور ءَ نہ گیگ گشگ ءَ انت، انوں مراد ءَ حون ءِ ضرورت انت تو وتارا زوت اسپتال ءَ سر کن ءُُ گوں وتی ہمراہی ءَ حون ءِ دیگ ءِ واستہ دو سہ سنگت بیارگوں“۔ من چہ اسلم ءَ جست کُت ”اے وئیل کدی ءُُ چون پیش اَتکگ؟“۔ اسلم ءَ منی گپ اِش نہ کت ءُُ فون بند کُت۔
من سائیکل کِکے جت ءُُ یک ءُُ دو سنگتانی پٹ ءُُ پول ءَ درکپتاں بلے آ سنگت دست نہ کپت اَنت، من وت ءَ کلاکے ءِ تہا شیہک اسپتال ءَ سر کت۔ اسپتال ءَ ورناہانی یک مزنیں کچے مراد ءَ حون ءِ دیگ ءَ ساڑی اَت۔مراد ءِ پت جمعدار احمد ءُُ اسلم ءِ گوما سلام ءُُ دروت ءَ پد من جمعدار احمد ءَ جست کت”واجہ!اے وئیل کدی ءُُ چون پیش اتکگ؟“۔ جمعدار ءَ درائینت:’’پیش پرندوشی منی برازتکانی ھنی بند بوتگ، ھنی بند ءِ شپ ءَ بچک پارٹی ءَ محفل ءِ انتظامے کتگ اَت، سالونک ءِ سنگت ءُُ دوستاں گانہ ءِ سرا ہوائی فائرنگ کتگ، دہ منٹ نہ گوستگ کہ سپائی چو گودِر ءَ محفل ءَ مان رِتکگ اَنت ءُُ تیر گوار اِش کتگ، تیر گواری ءِ سبب ءَ دو مردم بیران ءُُ سہ ٹپیگ بوتگ، دو ئیں ٹپیانی جاور گہتر اِنت، آہانی علاج ءِ جند ءِ شہر ءِ اسپتال ءَ بوگ ءَ اِنت بلے مراد ءِ جاور نہ گیگ بوتگ پمیشکا ما مراد زرتگ ءُُ کوہانی ءِ اسپتال ءَ اتکگاں۔ حسین جان! تو وانندہ ءُُ سرپدیں مردمے ئے مچ وتی وھد ءِ سرا کارنت، اولی سرا اَلینی نا بہ گند ءِ پُل ءُُ پیژناہ ناہ بنت، مئے ملک ءَ گلہ ءِ تُومکاری دسمبر ءَ بیت۔درچک چہ سائبیریا ءَ مارچ ءِ ماہ ءَ کیت، شکاری مارچ ءِ ماہ ءَ دُرچک ءِ ودار ءَ کن اَنت، گلّو، سورو، مدگ،کِر ءُُ گور ءِ شکار ءَ مید بے موسم دریا ءَ نہ رونت ءُُ وتءَ خوار ءُُ بزگ نہ کن اَنت، 90درسد زہگ وتی دنتاناں ہفت سال ءِ عمر ءَ پروش اَنت“۔
جمعدار احمد منی نزیک ءَ اتک ءُُ گوں وتی دوئیں دستاں منی باسکی گپتگ اَنت ءُُ من ءَ ژیمبلینتی، ”حسین جان! تو من ءَ بگش منی تنگوئیں زہگانی شکار پرچے بے موسم ءَ کنگ بیت۔

٭٭٭٭٭٭