گْوچَڑ…..مہر اللہ مہر 

وہد زمستان ات۔ گوریچ سُبک سُبک کَشّگ ءَ ات۔ من وتی سَے روچ ءِ موکلاں پَد، وہدے اِے روچ ءَ ماں کارگِس ءِ مزنیں دروازگ ءَ پُترت آں، دیست، تہ کارگِس ءِ اِے دِگہ لہتیں مردم، کارگِس ءِ نوان ءِ پیتاپ ءَ کُرسیانی سر ءَ نشتگ اَنت۔ سلام ءُُ دراہباتی ءَ پَد، پہ من ہم کرسی یے آرگ بوت۔ من نشتاں۔ گپ ماں گپّ ءَ سنگتے ءَ چو جُست ءِ پیم ءَ دَرّاہنیت:
”مہرؔ تو سَہی ئے دِلوش صاحب ءِ بدلی بوتگ ءُُ آئی ءِ جاگہ ءَ سنوری صاحب اَہتگ۔ آ ذی تاں دیر ءَ ہمد ءَ وتی کارگِس ءَ….“ ما انگت آئی ءِ بارہ ءَ گپّ ءَ ات ایں، تہ آ وتی لاری ءَ سوار تچک ءَ وتی کارگِس ءِ نیمگ ءَ شُت۔ اَچ ما لہتیں مردم پاد اَہت دیم پہ وتی وتی کارگِساں شُت اَنت۔ بَلے من تچک ءَ دیم پہ آئی ءِ کارگِس ءَ پہ آئی ءِ سلام ءَ شُت آں۔ کہ آ ماں وتی حالگر ءَ گوں کَسّے ءَ گپ ءَ ات۔ پمیشکا من زُوت واتر بوت آں۔ بَلے آئی ءَ من ءَ گوانک جُت ءُُ گُشت: ”مہرؔ بیا…“ من پَد ءَ واتر اَہت آں، تہ آ ہمے ساعت ءَ آئی ءَ ماں حالگِر ءَ گُشت: ”تو کمّو تاگت کن…“ من آئرا سلام ءُُ دراہباتی کُرت۔ واتر پہ دَرآیگ ءَ گیگ بوت آں، تہ آئی ءَ من ءَ پہ نندگ ءَ گُشت من آئی ءِ گُشگ ءِ رِد ءَ کُرسی یے ءِ سر ءَ نِشت آں، کہ آ یکرندے پَد ءَ ماں حالگِر ءَ آمردُم ءَ را گُشگ ءَ لگ ءَ اِت: ”من مرچی مہلہ چھٹی کن آں کا آں، دو سَے سری ئیں مردُم لوٹائین آں جیڑہ ءِ توجیل ءَ کنائین آں…..“ چَہ حالگر ءِ گپّاں پَد آئی ءَ حالگِر ماں کیسگ ءَ کُرت ءُُ ماں گینسارتے ءِ کَشّگ ءَ پَد گُشگ ءَ لگ اِت:
”زانتکارے ءَ گُشتگ ”نیکی ءِ ماس حرے بوتگ“ من انگت آئی ءِ گپ ءَ سرپد نہ بُوَگ ءَ اِت آں۔ پمیشکا ماں بے تواری ءَ آئرا چارگ ءَ اِت آں، تہ ہمے دمان ءَ آئی ءَ گُشت: ”مہرؔ تو اگاں اِشتاپ نہ ئے من وتی یک گونڈیں سرگوستے ءِ کِسّہاں گوں تو کن آں….“ واجہ دیر اِنت، کہ من ترا نہ دیستگ، تو وَ چوناہیگا…منی گپ انگت سرجم نہ ات، تہ آئی گُشت: ”راست انت، من ءَ پنچ سال بیت، کہ من وتی ڈیہہ ءَ نیاتگ آں۔ تو منی حال ءَ وَ سَر پَدئے، من پارٹی والا مردُمے نہ آں، کہ مئے گونگینانی بدلی پہ سفارش بِہ بیت۔ منءَ کُجام نیمگ ءَ کہ دیم دینت۔ من پہ روگ ءَ اِنّا نہ کن آں….“
آئی ءَ وتی ہمے گپ گونڈ گِران ءَ یکرندے پَد ءَ وتی گُشتگیں بتل ءِ نیمگ ءَ شیوان بُوت ءُُ گُشت یئِ:
منی اِے بتل ءِ گُشگ ءِ مول ءُُ مراد ایش انت کہ من وتی سُور ءَ پد وتی پِس، ماس ءُُ وتی کستریں براس ءُُ گُہار وتی گور ءَ داشتگ اَنتءُُ پِسّ ءَ وتی زِند ءَ گِس ءُُ اِے دِگہ پَچیں زمین مئے براس ءُُ گُہارانی سر ءَ بہر ءُُ تَہر بزاں قبض ءُُ کاگد کرت ءُُ دات اَنت۔ءُُ ماں قبض ءَ ایش ہم نبشتہ یئِ کنائینت، تانکہ ما (بزاں شمے ماس ءُُ پِسّ) زندگ ایں وتاک شمے درستانی اِنت۔ چَہ ما پَد وتاک تئی اِنت، کہ تو مئے خدمت ءَ کَنَگ ءَ ئے۔ وہدے پِسّ ءُُ ماس بیران بوت اَنت۔
من ہمے کستریں براس ءَ را وتی ہَرچ ءُُ درچ ءِ سر ءَ آروس دات۔ وہد ءِ دیم ءِ روگ ءِ پجّی ءَ آئرا سَے زہگ بوت۔ من چار اِت،تہ نوں منی ہرچ ءُُ درچ ءِ بوج پہ من گِران بُوَان اِنت۔ مزنیں جہدے ءَ پد آئرا پولیس ءَ نوکر کنائینت۔ اِے وہدءَ آئی ءِ ”ڈیوٹی“ ماں آمیدگِس ءَ اِت، کہ منی بدلی ماں شال ءَ بوت، گڑا چَہ شال ءِ رَوگ ءَ ساری من آئرا گُشت: ”منی بدلی ماں شالءَ بوتگ، منی گِس ءُُ جاگہاں دلگوش بِہ کن گوں،کہ من وتی زہگاں شال ءَ برآں، گوں کہ اود ءَ ہم من ءَ گِس ءُُ جاگہ ہَست…..
ہمے پیم ءَ وہد دیم ءَ روان ات۔ تاں پنچ سال ءَ پد یکرندے پد ءَ منی بدلی ماں وتی ڈیہہ ءَ بوت۔
بَلے چَہ اِد ءِ آیگ ءَ ساری من ماں حالگِر ءَ وتی ہمے کستریں براس ءَ را گُشت، منی بدلی ماں روگجنپ ءَ بوتگ، من پیداک آں…. وہدے من گوں زہگاں وتی جِند ءِ لاری ءِ سر ءَ بیگاہ ءِ شش ءَ اِد (وتی ڈیہہ) ءَ سَربوت ایں۔ براس ءَ را ماں حالگِر ءَ زَنگ جَت، تہ آئی ءِ حالگِر بندات۔ آئی ءِ زہگ ہم مئے وش آہت ءَ نیات اَنت من وت گِس ءَ یئِ شُت آں۔ بَلے آئی ءِ زہگاں گُشت آ ذی بیگاہ ءَ ”پازبس چیک پوسٹ“ ءَ شتگ، کہ مرچاں ڈیوٹی یئِ ہمود ءَ اِنت ءُُ اود ءَ موبائل کارنہ کنت…..“اِے دِگہ روچ ءَ من وت ءَ ساجو کُرت، کہ کارگِس ءَ رَوآں، تہ پولیس ءِ ”تعمیلی“ ءَ سمنے آؤرت ءُُ من ءَ دات ءُُ گُشت یئِ:
”واجہ ایشی ءِ پُشت ءَ”دستخط“ بِہ کن، کہ باندءَ جوڈیشل جج صاحب ءِ گور ءَ تئی پیشی اِنت….“ من”سمن“ دست گپت، چار اِت، تہ گواچنی ”اول فریق“ منی ہمے کستریں براس اِنت ءُُ دومی ”فریق“ من آں،ءُُ ”سمن“ ءِ سر حال ”استقرار حق و تقسیم فرمائی جاکے طلب جائیداد پدری واقع ناتا پاش“ نبشتہ انت۔ ءُُ پیشی ءِ تاریخ باند ءَ اِنت۔ من”سمن“ ءِ پُشت ءَ ”دستخط“ کُرت آئرا دات ءُُ گُشت:
”دِلجم بِہ بو من کا آں۔ وہدے من پیشی ءِ روچ ءَ عدالت ءَ شُت ءُُ جج ءِ حکم ءِ رِد ءَ آئی ءِ کارگِس ءَ پُترت آں، تہ ہمے دمان ءَ منی کستریں براس ہم اَہت ءُُ چو منی وڑ ءَ پہناتے ءَ اوشتات جج ءَ دیم گوں من کُرت ءُُ گُشت:
”تو زانا قانون نہ مَنّ ئے، کہ پہ زوراکی وتی کستریں براس ءِ گِس ءُُ جاگہ ”قبضہ“ کُرتگ اَنت….“ آئی ءِ اِے گپّاں من ءَ ماں حیالانی زِر ءَ بُڈّینت۔ بَلے جج صاحب ءِ دومی رند ءِ جُست ءَ من ءَ زوت چَہ حیالانی زِر ءَ دَرکُرت، کہ آگُشگ ءَ اِت:
”تو پرچہ وتی براس ءِ حق ءَ ورگ لوٹ ئے…؟ وہدے کہ شمے پِسّ ءَ وتی زِند ءَ وتی گِس ءُُ جاگہ ماں ”قبض“ ءَ شمے سر ءَ بَہر ءُُ سیم کُرتگ اَنت۔ اِے”قبض“ ءِ تہ ءَ نبشتہ اِنت کہ وتاک تئی کستریں براس ءِ بَہر ءَ کپتگ، بَلے تئی براس ءِ ”رپورٹ“ ءِ رِد ءَ تو پہ زوراکی آئی ءِ وتاک ءَ برگ ءَ ئے…..“ وہدے جج ءَ گپ بس کُرت، تہ من لوٹ اِت، کہ آئی ءِ گَپّ ءِ پَسّہ ءَ بِہ دیاں،بَلے آئی ءَ من ءَ پہ گَپّ ءَ موہ نہ دات ءُُ گُشت یئِ:
”اگا ں ترا چُشیں ”ثبوتے“ ہَست، کہ اِے وتاک تئی اِنت، گڑا آؤکیں دوشمبے ءَ شمے پیشی اِنت…“
من دِگہ ہِچ نہ گُشت تچک ءَ ہمیش اِنت، کہ ہمد ءَ اَہت آں…۔
آئی ءِ گپّانی گوشدارگ ءَ پد منی دپ ءَ دَر اَہت: ”زانتکارے ءَ گُشتگ ”تاسے آپ بِہ ور، سَد سال وفا بِہ کن“ آئی ءَ ہو کُرت ءُُ ہمے بتل ءِ وڑیں دِگہ بازیں درور دیم ءَ آران کُرت، کہ من آئی ءِ گپّانی ہان ءِ سر داشتگ ات، تہ آئی ءِ ”چپراستی“ ءَ دو پیالگ چاہ آؤرت ءُُ مئے دیم ءَ ٹیبل ءِ سر ءَ ایر کُرت اَنت۔ من انگت چاہ نہ وارتگ اِت اَنت، تہ منی ہمکار اُہت ءُُ گُشت یئِ:
”مہرؔ! تئی کارگِس ءَ مردمے تئی ودار ءَ نِشتگ….“ من چاہ وارت اود ءَ شُت آں، تہ منی ہمکار ءُُ دِگہ کَسّے نِشتگ اَنت۔ سلام ءُُ دراہباتی ءَ پَدآ گُشگ ءَ لگ اِت:
”منی نِمدی یے ہُشکُنگ ءَ ترا دَست کپتگ، من آئی ءِ پَد جَنَگ ءَ اَہتگ آں…..“ من پہ آئی ءِ پَجّارگ ءَ وتی زانت ءِ بور ماں حیال ءِ پِڑ ءَ باز تاچینت ءُُ راہَوار پَرمات، بَلے ہِچ پہ ہِچ۔ پمیشکا من آئرا گُشت: ”بِہ بکش واجہ من ءَ چُشیں چیزکَسّ ءَ نہ داتگ۔ ءُُ من ترا پَجّا ہم نیارگ ءَ آں۔ بوت کنت تئی مردُم ءَ تئی چیز منی ہمنامے ءَ را داتگ….“
منی گپّ سرجم نہ ات، تہ آئی درّائینت: ”منی نام جارس احمد اِنت من ماں پولیس ”ڈیپارٹمنٹ“ ءَ…..“ آ ہمے گپّاں گُشان ءَ پاد اَہت مارا حُدا حافظ یئِ کرت ءُُ شُت۔ من وتی ہمکار ءَ را جُست کرت اِے کُج ءِ مردُمے کہ….“ آئی ءَ گوں حیرانی ءَ منءَ چار اِت ءُُ گُشت: ”اچھا تو ایشرا پَجّا نیاؤرت، من گُشتہ تو….اِے وَ مئے مزنیں صاحب ءِ کستریں براس اِنت۔ ءُُ تو منی حیال ءَ ایشی ءِ گَپّ ءَ را ہم نہ پہم اِت، کہ آچے گُشگ ءَ لوٹگ ءَ اِت…..“
من گیشتر ماں ہَبکہ ءُُ حیرانگی ءَ کپت آں۔ آئی ءَ وہدے من ءَ ماں حیرانگی ءُُ سسّا کنَگ ءَ دیست، تہ درّائینت یئِ: ”حقیقت ایش اِنت، کہ اِیشی ءَ ترا ہم نہ زانتگ اَت، من ءَ جُست یئِ کُرت، کہ ماں شمے کارگِس ءَ مِہراللہ کَے اِنت، کہ منی مردمے ءَ منءَ ماں حالگر ءَ گُشت”تئی براس گوں مہراللہ تئی بارہ ءَ…..“