گِند ءُُ نند

منی دل ءِ ارمان ھمیش انت کہ منی زھگاں چہ کسےءَ منی اِزم ءَ نہ زرتگ،ظاہر بلوچ

گِند ءُُ نند: لطیف الملک بادینی مارچ 2020

بلوچ راج ہچ ستا ءُُ سپت ءِ محتاج نہ اِنت بلوچ ءِ دلیری، مہمانداری، دود ءُُ ربیدگ، ساز ءُُ زیمل وتی دور وت اِنت۔ بلوچ راج ساز ءُُ زیمل ءِ دنیا ءِ تہا مزن ءُُ نامدار یں گشندہ وَدی کرتگ۔
بلوچی ساز ءُُ زیمل ءِ تہا یک مزنیں نامے ظاہر بلوچ ءِ اِنت۔ ظاہر بلوچ ءِ پس ءِ نام جلال بلوچ اِنت آ چہ بلوچانی ٹک ناروئی ءَ سیادی داریت۔ ناروئی ءِ تہا آئی ٹک ءُُ بولک شیر زئی اَنت آ 1957 ءَ اوگانستان ءِ علاقہ اُلس والی کنگ ءِ علاقہ چکا نسور ءَ ودی بوتگ آئی ءَ وتی بنداتی وانگ ءَ چہ ھمودا در برتگ، آتاں ہفت ءَ وانتگ اسکول ءِ وانگ ءَ ھوار آ دہ سال ملائے گورا ھم وانتگ۔ آ یک لائقیں نودربرے بوتگ آ گشندہ ءُُ شاعری ءَ سینزدہ سال ءِ عمر ءَ شروع کرتگ۔ اے وھد ءَ آئی ہفت صد ءَ بُرز کیسٹ مارکیٹ ءَ اتگ انت۔ آ سئے ملک اوگانستان، پاکستان ءُُ ایران ءَ ساز ءُُ زیملی دیوان برجم داشتگ۔ دنیا ءِ ہر دمگ ءَ بلوچ آبات انت آ زانگ ءَ بیت آئر ءَ انوں سی سال ءَ گیش انت کہ آ زابُل ایران ءِ تہا جاہ منند اِنت۔ آ دو سیر ءُُ آروس کرتگ۔
آئی دوانزدہ زھگ اَنت بیست ءُُ چار نواسگ ءُُ کڑاسگ اَنت۔ منی نیاد ے گوں عاقل جان بادینی ءَ بوت آئی ءَ من ءَ گُشت کہ منی دل لوٹیت کہ من گوں ظاہر جان بلوچ ءَ نیادے بکناں، آئی ءَ من ءَ پَسو دات کہ ظاہر بلوچ پما گوں دل ءِ مہران جُستانی پسواں دیم انت،انوں وانوکانی حاترا شمئے ھذمت ءَ جُستانی پسو ندر انت۔
زند: شما کجام سال ءَ ودی بوت اِت ءُُ وتی بنداتی وانگ ءَ چہ کجا در برت اِت ءُُ تئی پِس ءِ نام کئے اِنت؟
ظاہر جان بلوچ: من 1957 ءَ اوگانستان ءِ ہند اُلس والی کنگ علاقہ چکانسو ر ءَ ودی بوتگ، منی پِس ءِ نام جلال بلوچ انت ءُُ منی مستریں براس ءِ نام قادر بلوچ اِنت، من وتی بنداتی وانگ ءَ چہ چکانسور ءَ در برت، من ھفت جماعت اسکول ءَ دہ سال ملاءِ کر ءَ وانتگ من دینی ءُُ اسلامی کتاب ھم وانتگ، وتی نماز، روچگ، جمعہ نماز،عید نماز ءُُ تہجد ءِ نماز ءَ وانگاؤں۔
زند: تئی سیادی چہ بلوچ راج ءِ کجام ٹک ءُُ زئی ءَ اِنت؟
ظاہر جان بلوچ: من ءَ نازاِنت کہ من یک بلوچ ءِ زھگے اوں منی تعلق چہ بلوچ راج ءِ ٹک ناروئی شیرزئی ءَ اِنت۔
زند: شعر ءُُ شاعری ءُُ گشندہ جوڑ بوھگ ءِ بندات ءَ کدی کرت اِنت؟
ظاہر جان بلوچ: من سینزدہ سال ءِ عمر ءَ شعر ءُُ شاعری گشندھی ءِ بندات کرت، منی پِس ھدا مرزی یک باز شرین نل ءِ جنوکے اِت آ شپ ءَ نل ءَ جَت گڑا من آئی توار گوش داشت، آئر ءَ وتی زہن ءِ تہا ایر کرت۔ منی پِس یک سُرونز ے ھم داشت گڑا من ہما سرونز ءَ زُرت آئر ءَ جت اِنگو آَنگو بُرت ھما وھد ءَ من سرونز ءَ جت تنکہ وتی پِس ءِ نل ءِ توار ءَ مہ گپتیں من سرونز ءَ یل نہ دات۔ من سرونز ءَ باز مہر داشت گڈا وھدیکہ من اسکول ءَ شُت سرونز ءَ گوں وت آئر ا من چہ پنچ سیری ٹین ءِ جوڑ کرت آئرءَ من وتی چادر ءِ تہا کرت ءُُ اسکول ءِ نزیک ءَ یک درچک ءِ بُنا چیر دات۔ منی جند اسکول ءَ شُت اسکول ءَ چھٹی بوت گڈا ھمے سرونز ءَ زُرت آئی جنگ ءَ شروع کرت ءُُ زاھگ منی کِرا اَت۔ رند ءَ ھمے زھگ منی شکایت ءَ استاد ءَ کرت اَنت گڈا استاد ءَ من ءَ لٹ دات ءُُ گشت کہ تو سبق نہ وانئے چڑا سرونز ءَ جنئے من ءَ شپ ءَ واب نہ اَت بلکیں واب جاہ ءَ ھم شعر جوڑ کرت۔ من اسکول ءِ تہا اولی ئیں زھگ اتوں کہ وتی سبق ءِ تہا اول نمبر ءَ اتن، بلے من سرونز ءَ ہچ یلہ نہ دات، یک وارے من چٹ گنوک بوتوں گڑا ھما گنوکی ءِ جاور ءِ تہا من ءَ زیارت ءُُ پیر ءَ بُرت اَنت، من شپ ءَ ھما پیر ءَ واب ءِ تہا دیست یک جلسہ ءُُ مُچی ءِ ات ھمے جلسہ ءُُ مچی ءِ تہا کُل اسپیت پوش اَت اَنت ءُُ درا پیر ءُُ اولیا اتنت۔ آھان چہ یکے گُشت کہ ما شاعرے دارن ءُُ یک پیرے ءِ گُشت کہ من ھم یک شاعرے داریں من ءَ گُشت تو منی شاعرے تو گوں آھاں شاعری ءَ مقابلہ بکن گڑا من ھما وھد ءَ واب ءَ چست بوت۔ اے شعر ءُُ شاعری منی دل ءِ تہا منت تاں روچی مرچی برجاہ اِنت۔
زند: اول وار کُجام سوت ءُُ لیکو ءَ جت اِت ءُُ چہ کُجا شنگ بُوت؟
ظاہر جان بلوچ: آ دورءَ رند آنی شعر ءُُ داستان مئے کِرا رواج گپت انت۔ من ریڈیو کابل ءِ تہا سبزل جان ءِ لیکو ءَ اوّل سر ءَ گُشت ءُُ ھمے لیکو چہ ریڈیو انڈیا دہلی ءَ ھم شنگ بُوت۔
زند: تئی استاد کئے بوتگ کہ ترا گُشندھی ءَ ھیل داتگ؟
ظاہر جان بلوچ: من ءَ ہچ استادے نہ بوتگ من پرے شاعری ءَ باز لٹ وارتگ باز مردم کینگ داشت اَنت اگاں یکے سرونز بجتیں گڈا گُشت اَنت اے لوڑی ءِ بلے گشندھی ءَ من وتی جہد ءُُ کوشست ءَ ھیل گپتگ من ءَ استادے نہ بوتگ۔
زند: شمئے وھد ءَ ٹیپ اَست ات یا نہ؟
ظاہر جان بلوچ: اِناّ مئے کسانی ءِ وھد ءَ ٹیپ نہ اَت ما وتی کہنیں شاعران شعر ءُُ گفتاراں ءَ گوش داشت آہاں ءَ یات کرت انت، رند ءَ ٹیپ در اَت انت۔ ھماٹیپ آں 540 ءَ گُشت اَنت چوشکہ سانیو ٹیپ اَت گڈا من سَے کشور اوگانستان، ایران ءُُ پاکستان ءَ نامدار ءُُ زانگ بوتن۔
زند: اے وھد ءَ شمئے چنچو نوار ءُُ کیسٹ آتکگ اَنت؟
ظاہر جان بلوچ: اے وھدی منی ہپت صد ءَ بُرزا نوار ءُُ کیسٹ مارکیٹ ءَ اتگ اَنت اگاں شما منی یک نوارے ءِ شعراں ہشت شعر ءُُ سوت شمار بکن اِت گڑا اے حساب ءَ منی کُل شعر 56000 ءَ بنت۔
زند: شما اے کُل شعر ءُُ سوت ءُُ لیکو آں گشتگ اِت اے گوں شما ایر انت؟
ظاہر جان بلوچ: جی ہاں منی اے کُل شعر ءُُ لیکو منی دپتر ءِ تہا ایر اَنت کاپیءُُ رجسٹر آنی تہا نبشتہ اَنت۔
زند:تو وَت شاعری کنے یا دومی شاعرانی شعراں ءَ گشئے؟
ظاہر جان بلوچ: منی کُل شعر منی وتی جندئے نبشتہ کنوکیں شعر اَنت اگاں دگہ شاعرے ءِ پمن شعر ءِ نبشتگ کرتگ آؤرتگ چہ کُلاں پیسر من آئرا چارتگ اگاں من ءَ پسند بوتگ گڈا گُشتگ آئر ءَ اگاں پسند نہ بوتگ گڈا نہ گُشتگ، وھدے من گوں حاجی اردشیر کہ آشاعر شفیقی ءِ نام ءِ سرا زانگ بیت گوں آئی ھوار شعر جوڑ کرتگ ہمے شعراں ءَ گُشتگ۔
زند: شُما اگاں یک شعر ءُُ سوت گشتگ لوٹت آئی حاترا چوں تیاری کں اِت؟
ظاہر جان بلوچ: من ہر سوت ءُُ لیکوے گُشین آئی واستہ تیاری ءُُ ریاض منامہ کنیں۔
زند: شما کجام علاقہانی تہا دیوان کرتگ اِت؟
ظاہر جان بلوچ: من اوگانستان ءِ علاقہ، کابل، کندھار، نمروز، کنگ چکانسور ءَ ابید بلوچستان ءِ علاقہ تفتان، سائندک، دالبندین ءُُ شالکوٹ ءَ محفل ءُُ دیوان کرتگ، انوں ایران ءِ علاقہ زابل ءَ ھم مئے محفل ءُُ دیوان بیت۔
زند:وھدے شما محفل ءُُ دیوان کن ایت زر ءُُ کلدار گریت یا نہ؟
ظاہر جان بلوچ: جی نا منی جہد ءُُ کوشست ھمے بوتگ کہ ماتی زبان بلوچی ءَ دیما بروت، من وتی ازم ءَ ھچبر سودا نہ کرتگ، من ہچ کلدارے پہ محفل ءُُ دیوان ءِ حاترا نہ گپتگ بلکں من پھول ءُُ زرءِ واستہ شعر نہ گشتگ۔
زند:شمئے شاگرد کئے اَنت آہانی نام آں ءَ مارا بگُش اِت؟
ظاہر جان بلوچ: منی بازیں شاگرد اَست انت آہانی تہا حنیف جان رخشانی، حاجی نعیم جان، دستگیر جان ریکی، نور محمد گورگیج، محیّ الدین جان براہوئی، محسن جان پُر مزی، ظاہر زرکزئی، شاعر خدائے نذر ایجباڑی، مجید زاروزئیءُُ دگرانی نام ھوار اَنت۔
زند:تئی زھگانی تہا گشندہ اَست یا نہ؟
ظاہر جان بلوچ: جی نہ منی یک زھگے ھم گشندہ نہ اِنت منی زھگاں چہ کسے ھم منی پد گری ءُُ ازم ءَ نہ زرتگ من ءَ ھمے سک ارمان اِنت۔
زند:شما چنچو آروس ءُُ سیر کرتگ اِت شمئے چنچو زھگ ءُُ نواسگ اَنت؟
ظاہر جان بلوچ: من دو آروس ءُُ سیر کرتگ، یک آروس ءِ پِس ءُُ ماس ءِ پسند ءَ یک آروس ءِ عاشقی ءَ وتی جندئے پسند ءَ کرتگ۔ منی دوانزدہ زھگ ءُُ بیست ءُُ چار نواسگ اَنت شش زھگ منی چہ من جتا اَنت، ایندگہ گوں من ھوار انت مئے زند شر گوزگ ءَ انت۔
زند:شما گوں سرونز ءَ باز مہر ءَ داریت، سرونز ءَ اول سرءَ کئے جوڑ کرتگ؟
ظاہر جان بلوچ: سرونز ءِ اول سرا جوڑ بوھگ ءِ بابت ءَ من ہچ زانتکاری نہ داریں انچو گُش انت کہ سرونز بلوچانی کہن ءُُ کدیمیں ساز انت۔ دومی گپ ایش انت کہ اوگانستان ءِ تہا اول سر ءَ یک سرونز جنوکے بوتگ آئی نام شاعر جنگیان بوتگ۔ آ وت یک مزنیں شاعر ءُُ سرونز جنے بوتگ۔
زند:ترا کجام ملک ءِ سرونز دوست بیت؟
ظاہر جان بلوچ: من پہ وَت چہ شوروی تاشقند، کراچی ءُُ زابل سرونز جوڑ کنائینتگ ءُُ زابل ءِ تہا پمن یک استادے چہ تو ت ءِ دار ءَ سرونز جوڑ کرتگ۔
زند: شما گوں کُجام گشندہاں گوں ٹپہءَ شعر جتگ اِت؟
ظاہر جان بلوچ: گوں شاعرے خدا مراد، امیر دامُردگ، سلام رودینی، شاعر غلام براہوئی، شاعر نذیر جان، شاعر حمل جان، ھدا مرزی شاعر پاردین گورگیج، شاعر کریم لجیئی، شاعر پیرداد، شاعر غریب شاہ ءَ گوں وتی شاگرد شاعر حنیف جان ھم ٹپہ جتگ۔
زند: سرونزی ءَ ابید تہ کُجام ساز ءِ جنگ ءَ زانئے آہانی نام چے اَنت؟
ظاہر جان بلوچ: بینجو، ہرمونیہ، بُرگا، دوتار، نل ءِ جنگ ءَ زانیں ءُُ ایشاں ءَ دوست ءَ داریں۔
زند:گشندئی ءَ ھوار دگہ شما چہ کار کرتگ اِت؟

ظاہر جان بلوچ: گشندئی ءَ ابید دگہ ھم کارءُُ روزگار کرتگ، لاپ در کنگ لوٹیت آہانی تہا دکانداری، ملک داری، کشار گری ءُُ دومی کار ھوار اَنت۔ من پھول ءُُ زرّے ءِ گشندہ ءِ نہ بوتگ من باز محنت ءُُ زحمت کشتگ وترا اے جاہ ءَ رسینتگ محنت ءَ ابید انسان ھچبر دیمرئی نہ کنت۔
زند: شما انوں کماش اِت محفل ءُُ دیوانے بکن اِت گڑا چنچو ساعت شعر ءُُ لیکو گُشت کں اِت؟
ظاہر جان بلوچ: اللہ ءِ شُکر اِنت اے وھد ءَ من محفل ءُُ دیوان بکنین چہ سر شپ ءَ کہ چار زانو منندیں سرونز ءَ وتی زان ءِ سر ا ایر بکنین تاں مُلا ءِ آزان ءَ طاقت ءَ دارین ءُُ وترا ہچ من تِکہ نہ کنین شعر ءَ گُشین ءُُ چہ شعر ءُُ سرونز ءِ جنگ ءَ ژند نہ بئیں۔
زند:شمارا اے عمر ءِ تہا ناجوڑی ءُُ نادرائی اَست یا نہ؟
ظاہر جان بلوچ: جی من جان سلامت اوں وھدے کُلگ ءُُ جکگ ءِ کیت ءُُ رؤت کمکیں وھد ءِ منی ھون ءِ فِشار بُرز ءُُ جال بیت دگہ ناجوڑی ءُُ نادرائی ءِ من ءَ نیست۔۔
زند:ساز ءُُ زیمل شمے دین ءُُ عبادت ءِ سرا اثر مند نہ بیت؟
ظاہر جان بلوچ: من وتی نماز، روچگ، جمعہ نماز، عید نماز ءُُ تہجد ءِ نماز انی پابندی ءَ وانیں بلکیں وتی پنچ وھد ءِ نماز ءَ باجماعت مَسیت ءَ وانین وھدیکہ حلق ءِ مُلا میات گڑا حلق ءِ مردم من ءَ پہ نماز ءَ دیما ءَ کن اَنت من آہان ءَ نماز ءَ دئیں، جوانی ءِ وھد ءَ ہر کس ءِ سر درد بہ کُرتیں گڑا من آ ئرءَ دم بہ کرتیں یا تعویز ءِ بداتیں تہ آ جوڑ بوتیں۔
زند:بلوچانی حاصیں ساز تئی زند ءَ کجام اِنت؟
ظاہر جان بلوچ: منی زند ءَ بلوچانی حاصیں ساز سُرونز اِنت۔
زند:اوگانستان ءِ تہا تئی پسند ءِ شاعر ءُُ گشندہ کئے اَنت؟
ظاہر جان بلوچ: منی پسندیں شاعر اوگانستان ءِ تہا استاد بیلتون، استاد سَربنگ ءُُ استاد رحیم بخش اَت۔
زند: بلوچستان ءِ تہا تئی نندو نیاد گوں کجام شاعر ءُُ گشندہاں بوتگ؟
ظاہر جان بلوچ: بلوچستان ءِ تہا منی گوں گشندہ نور محمد نورل، اختر چنال، سبزل سالگی، غریب شاہ، نذیر، پیر داد ءَ گوں نند ءُُ نیاد بوتگ، چریشاں ابید پی ٹی وی بولان ءَ منی گند ءُُ نند گوں زینت ناروئی ءَ بوتگ،سردار آریان خان، سخی دوست جان، چیئرمین اکبر، حاجی تاج، سردار احمد شاہ، سردار حاجی خدابخش ءَ ھم منی نندو نیاد بوتگ۔ اے سجین مردماں چہ ابید دگہ ھم مردم من ءَ باز عزت ءُُ شرپ داتگ اَنت۔ اے کلانی من گوں دل ءِ مہران منت ءَ گریں۔
زند: شمار ا چنت سال انت کہ چہ اوگانستان ءَ ایران آتکگ اِت؟
ظاہر جان بلوچ: مارا چہ سی(۰۳) سال ءَ گیش اِنت کہ چہ اوگانستان چکا نسور ءَ بے ایران زابل ءَ اَتکگ ءُُ ھمدا جاہ منند اں۔
زند: وھد ءِ وتی پِس ءُُ پیرکی ئیں ہند ءُُ جاہ چکانسور روئے یا نہ؟
ظاہر جان بلوچ: جی ہاں من ہر پنچ یا شش سال ءِ سرا وتی پِس ءُُ پیرکی ھند ءُُ جاہ چکانسور اوگانستان ءَ رئین وتی سیاداں گندیں۔
زند: ساز ءُُ زیمل ءَ ابید دگہ چہ شُغل دارایت؟
ظاہر جان بلوچ: من ءَ شکار، پکنک ءَ پٹ ءُُ گیاباں ءِ روگ ءِ باز شوق اِنت، من وت یک شکاری ءِ ھم استوں گوں وتی سنگتاں شکار ءُُ پکنک ءَ ھم رئین اودا مئے محفل ءُُ دیوان ھم بنت۔ برے دیوان ءُُ محفل ءِ تہا من سوت ءُُ لیکو گُشین۔
زند: شمے کہول ءُُ خاندان ءِ تہا دگہ کئے سرونز ءُُ نل جتگ؟
ظاہر جان بلوچ: جی منی پِس ھدا مرزی جلال بلوچ یک جوانین نَل جنے اَت، آ شپاں ءَ نل ءَ جت گڑا آئی دیوان ءَ مردم اَت انت گوش داشت انت، منی پِس وتی حاترا سرونزے گپت بلے آ سرونز ءِ جنگ ءَ ہیل نہ کرت، دگہ مئے کہول ءِ تہا سرونز جنوک نہ بوتگ۔
زند: اوگانستان ءِ تہا شما گوں گشندہ آں مجلس دیوان کرتگ؟
ظاہر جان بلوچ: اوگانسان ءِ تہا من گوں شاعر کریم لجیئی، امیر سلام رودینی ءَ گوں مجلس ءُُ دیوان کرتگ۔
زند:دُنیا ءِ تہا رندی شعر ءُُ لیکواں کئے پہ شری ءَ گشتگ؟
ظاہر جان بلوچ: ہنچو شمارا سما اِنت کہ دنیا ءِ تہا رندی شعر ءُُ داستان ءُُ لیکو اں من پہ شری ءَ گوں روانی ءَ ھوار دیما برتگ۔ رواج دات چہ بازیں وھد ءَ من گوں ھمے رندی داستان ءُُ لیکواں ءَ ھمگرنچ بوتگ اے شعراں من وتی شوق ءِ تہا جوڑ کرتگ۔ ایشاں ءَ یات کرتگ تاں روچی مرچی اے گوں من ھوار انت۔
زند:شمے وھد ءَ کجام کجام سوت رواج گپتگ اَت؟
ظاہر جان بلوچ: مئے وھد ءَ براھداریں چاگرد ءِ تہا بلوچ رندی داستان کُہنیں شعر لیکو ءَ زہیروک رواج گپتگ اَنت۔
زند: بلوچی ءَ ابید تو دگہ کُجام زبان ءِ تہا سوت ءُُ شعر گُشتگ؟
ظاہر جان بلوچ: چہ کُلاں پیسر من بلوچی ءَ بستار داتگ منی جہد ہمے بوتگ کہ منی زبان سلامت ءُُ سالم بہ مانیت گوں بلوچی ءَ ھوار پارسی ءِ تہا ھم شعر ءُُ سوت گُشتگ۔
زند: ایران ءِ تہا تہ کجاجاہ منند اَت گِس ءُُ جاگہ تئی جندئے انت یا کرایہ ءِ؟
ظاہر جان بلوچ: ایران کہ من پیسر ءَ شُت منی وتی جندے مکان ءُُ جاگہ نہ انت انوں من پہ وت جاگہ گپتگ ءُُ مکان جوڑ کتگ اے جاگہہ منی وتی جندئے انت۔
زند:شمارا دپتر ءُُ کلب ءِ است یا نہ؟
ظاہر جان بلوچ: جی ہاں من ءَ دپتر ءُُ کلب ءِ است منی ہر چنچو شعر ءُُ داستان آ درا منی دپتر ءِ تہا مان انت۔ اول سرے چیزے شعر چہ من شتگ اَنت ادگہ کُل شعر گوں من ایر انت۔
زند:انسان چہ پیم شاعر ے جوڑ بوت کنت؟
ظاہر جان بلوچ: انسان ءَ بازیں غم ءُُ غصہ یا عشق ءُُ عاشقی شاعر جوڑ کنت، ہر کسی وتی یک جتائیں عشق ءِ بیت باز ءَ گوں مردماں عشق ءَ بیت باز گوں خدا ءَ عشق داریت باز ءَ گوں وطن ءُُ ڈگار ءَ مہر بیت بس عشقءِ توک ءَ ہر کسی ودی سرحال ءُُ انداز ے است۔
زند:ایران ءِ سرکاری ھند ءُُ جاہ آں محفل ءُُ دیوان کرتگ؟
ظاہر جان بلوچ: من ءَ ایران ءِ سرکاری ءُُ دولتی مراگشانی تہا برتگ اَنت، ہمے محفل زاہدان ءَ نمروز ءَ بوتگ انت من اودا شتگ وتی ازم ءَ پیش داشتگ ءُُ من ءَ باز شرپ ھم رستگ۔
زند: شما گاڑی ءُُ ماشین دارایت؟
ظاہر جان بلوچ: من ءَ پیش گاڑی ءُُ ماشیں بوتگ بلے انوں گاڑی نداریں بلکیں پیادگ اوں من ہر وڑیں گاڑی ءَ چلائینت کرت کنیں۔
زند: تئی مستریں زھگانی نام کئے کئے اَنت؟
ظاہر جان بلوچ: منی مستریں زھگانی نام واسع جان، ناصر جان، نجیب اللہ، وحید جان، عصمت اللہ ءُُ نوید جان اَنت ایشان ءَ من سیر ھم داتگ ہر کس وتی گس ءَ وش اَنت یک زھگ ءِ منی مولوی انت چار زھگ منی دولت گورنمنٹ ءِ گس ءَ کار کنگا انت سرکار ءِ کار ءَ انت۔
زند: شمے دوستیں وردن ءُُ وراک چہ اَنت؟
ظاہر جان بلوچ: منی پِس ءُُ پیرک مالدار بوتگ انت ملک ءُُ ڈگار داشتگ اَنت، کشار ءُُ بزگری ھم کرتگ اَنت آ وھد ءِ وردن ءُُ وراک بلوچی بوتگ اَنت ءُُ کُلان دوست بوتگ انت ہمے بلوچی ایں وراک حکمت داشتگ انت ءُُ بلوچ وت بلوچی ئیں وردن جوڑ کرتگ اَنت، آ مالداری ءُُ گدان ءِ وشی چہ منی دل ءَ ہچ نہ روت، بلوچی ئیں وردن، شیر، بستگ، پنیر، سُمبار، پدک، کشک، ہدس، ھرود اَتک ءُُ سالن سُر شک، کرنو، من ءَ سک دوست ءُُ پسند انت۔
زند: شما کجام وھد ءَ ساز ءُُ زیمل ءِ تہا نامداربوت اِت؟
ظاہر جان بلوچ: من ھما وھد ءَ نامدار بوت وھدیکہ ایران ءَ اَت، ھمدا چہ منی نوارے کُل کشوران شنگ ءُُ تالان بوت انت۔ بازیں سوت اوگانی پارسی ءُُ ہندی (اردو) ءَ بلوچی ءِ تہا گُشت من اے نوکیں سوتاں ءَ بے آدگہ شاعرانی تہا رواج داتوں دُنیا ءِ تو ک ءَ نامدار بوت۔
زند:تئی انچیں واھگ ءِ است کہ آ پورا نہ بوتگ؟
ظاہر جان بلوچ: جی منی درا واھگ سرجم بوتگ انت من عزت ءُُ نامداری ھم رستگ، یک اے وڑیں بلوچ ءِ نیست کہ آ من ءَ مہ زانت، بلکن کُل من ءَ زان انت ءُُ من ءَ عزت ءَ دینت۔ منی یک خواہش ءِ پیلو ءَ پورا نہ بُوتگ آ ایش انت کہ خدا من ءَ زھگ باز داتگ بلے چراہاں یک ءِ ھم منی ازم ءُُ ہنر ءَ نہ زُرتگ منی جاہ ءَ پُر نہ کُرت اَنت بس منی ھمے ارمان ءَ خواہش منتگ۔
زند:شمارا کجام رنگ دوست بیت؟
ظاہر جان بلوچ: مئے پِس ءُُ پیرک بزگر ءُُ کشار گرین مردم بوتگ اَنت آ بہارگاہ ءَ دوست داشتگ اَنت، بلوچ رنگ سبزہ اِنت، آئی ساخت ءُُ بہارگاہ ءِ چہ رنگاں ءَ یک ءِ پمیشک من سبزہ رنگ ءَ بہار ءَ پسند ءَ کنیں ءُُ آئر دوست داریں۔
زند: ماہتاک بلوچی زند ءِ ذریعہ ءَ چہ کلہو دیگ لوٹے؟
ظاہر جان بلوچ: کُلاں پیسر من شمے منت واراں کہ شما من ءَ یات کرت اِت۔ من ءَ باز وشی بوت، ہر چیزے کہ شما چہ من سوچ کرت منا باز وشی بوت۔ منی پیغام ءُُ کلہو ھمیش انت کہ ھمے پیم کہ من محنت ءُُ زحمت کِشتگ ھمے رنگ منی شاگرد منی لوٹوک ھم جہد بکن انت تنکہ آ وتی زبان ءَ زندگ بداریت۔