شاعری

غزل
میر بلوچ خانؔ
قہر جَتیں اے چاگرد ءَ چون تاگت ءُُ صَبر بیت
چَہ جنّتیں دیار ءَ تئی کد کُلوہ منا سرؔ بیت

اے تَلا ر ءُُ گٹّانی راہ سکّ بیم ناک اَنت
کئے نیم گور ءَ دُروہیت، کئے پہ منزل ءَ سر بیت

اے بَری نزاناں کہ باج کئی نصیب ءَ بیت
”آس ءُُ آپ ءِ جنگجاہ“ ءَ یکے اَلّم ءَ دَربیت

دَھر ءِ چُور یگاں مَہلہ لَٹّءُُ دار دستاں اَنت
(کہ)کَد لَد ءِ کُنر باریں تاک ءُُ بُورّ ءُُ بَر بیت

سَر ڈگار ءِ سِینگ چہ ہوناں ہر روچ تَلکار یت
(گڑا)راستیءِ یلیں بچّ ءِ راہ تیہریں گر بیت

اے تَمردیں لیڑو ءُُ ڈاچیاں ڈگار رُوماشت
باریں کد دو بر ڈیھ ءِ پُل تاجگ ءُُ ترّ بیت
٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭
غزل
قاضی سعید زبادؔ
بیا بوارین شراب چمّانی
بلکیں بئیت اِنت مئے واب چمّانی

تئی آھگ ءَ کہ بیت ویرانیں
گُل ءُُ گلزار گُلاب چمّانی

لوٹاں مھر ءِ بُواناں درونت ءَ
بِلّے شنگیت کتاب چمّانی

دِل کہ دردانی بوجیگ ءَ نِشتگ
چہ تو لوٹیت تیاب چمّانی

بلکیں زرد ءِ کِشار سبزین ایت
شکّلیں تئی جواب چمّانی

ایوک ءَ من نیاں چو ابدال ءَ
آشک اَنت بے حساب چمّانی
٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭
دستونک
عبیدعارف
کَوشءِ کَشّگ نوداں شَنزگ چوں وش اِنت
دوتّ پُکُنزاں میشاں بانرگ چوں وش اِنت

مرچی موسم انچیں تْرانگ بکشاہیت
تئی یادان گوں کیپءِ نوشگ چوں وش اِنت

نود شَلنت ءُُ تئی ملگوراں نمب کن اَنت
افّ مباتاں تئی امبازگ چوں وش اِنت

تئی اے گنوک ءَ درستاں بوگے دیما اِنت
ہو ابدال ئے شئراں وانگ چوں وش اِنت

شر ہمیش اَت دنیا اَنچو بوشتاتیں
دائم اَنچیں زئیرءُُ تْرانگ چوں وش اِنت

بلّے پہ ما ہُشکیں کَٹونگے سر نِیتکگ
درستءَ ماسگ ہشکءَ نندگ چوں وش اِنت

گوالگ ٹپُّر، چہر کٹور ءُُ، تارءُ ُتبک
راجی دودءُُ رسماں دارگ چوں وش اِنت

عارف انچیں جاہے جاہے شئر گْوشیت
تہنا نندگ، ءُُ گوشدارگ چوں وش اِنت
٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭
غزل
امدادخان
گَنجیں پیردانءُُ تئی گُلیں ڈیل ءِ ملگزار یک آں
مِہرُک ءِ ملگور ءُُ تئی بیکانی دےَار یک آں

آئیویں دیدوک آں زہیر اُومانیں دلوں بُرتگ
اِشکتگ گشتہ مردماں من توبے توار یک آں

من مِراتاں پہ تئی دپ ءِ دُرجیں کندگ ءُُ تراناں
کہ تئی بالاد ءُُ منی عشق ءِ سرد ءَ گاریگ آں

تو من ءَ امباز ءُُ وتی کُشیں زانسراں واپین
بیتگ اَنت من تئی تو دل ءِ توپان ءَ بچاریک آں

کینگ ءُُ کَست ءُُ پندل ءُُ مَکر ءِ سازگ ءُُ ساچ ءَ
خان تئی بیل ءُُ بلبل ءِ دراھیں دزگھار یک آں

٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭
دراھی
امداد گوہر
دانکہ زیداں شانتُل مانیت
دانکہ چماّں کنجل مانیت
دانکہ سر گوات کاریت باساں
دانکہ ایر گوات شہاریت واساں
دانکہ دامن ہیراں کاریت
دانکہ موسم بیراں کاریت
دانکہ استال رُشنے بالیت
دانکہ ربال دروتے کاریت
پُل ءُُ بوہ ءِ کسہ بیت انت
زھگ ءَ مہر پہ پسّ ءَ بیت انت
لُنٹ ءُُ پُل ءِ سھری مانیت
رکّ ءُُ گُل ءِ سھری مانیت
رنگ ءُُ ڈول ءِ موسم کیت انت
وشیں گیر ءُُ مولم کیت انت
مہوش ذگریں ھُل ءِ پاساں
کاینت ریچاں المّ باساں
میزان میزان زند ءِ چاھی
کاینت دینتیں مارا دُراھی
کاینت دینتیں مارا دُراھی
٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭
غزل
حنیف دیدگ
چماں بچکندات لنٹاں گل بیتگ
وش تبیں زند ءِ ساز غزل بیتگ
سر نہ گیپت مرچاں پہ مئے گندوک ءَ
اچ وتی کاراں آپشل بیتگ
تاسے آپ ءَ گوں عمر ءِ پاداری
مئے دپ ءَ دائم اے بتل بیتگ
من وتی میت چمّ ءَ وت دیتگ
بے کفن، بے شود ءَ کہ کل بیتگ
دل منی مانداشت، نگراں سوتک تو
اے منی مزّ ءِ دوست بدل بیتگ
ہچ وڑا دیدگ پیم نہ بیتیں چم
دل چو کاڑانی شار ءَ تل بیتگ
٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭
غزل
ارشاد ذھیں
زرد ءَ درکیت چونیں آوازے شپ انت
بیا بکن نازگل کہ ناز ءِ شپ انت
آ دگہ روچے ات کہ نیاداں گوست
نی ھمک شپ گوشئے شوہاز ءِ شپ انت
چاردھی ماہ ءُُ تئی گلیں دروشم
پدا مرچی مہ گوش کہ ناز ءِ شپ انت
مہ ور ملاّ! روئے چہ ہوش ءَ وتی
شپ قدر انت تئی نماز ءِ شپ انت
مرچی چوگان انت مئے جہان ءَ گمے
نل انت امیت ءِ درد ساز ءِ شپ انت
پہ مہر نازین زھیر ءَ نازین
بیا ساڑین دل ءَ امباز ءِ شپ انت
غزل
شے عمر
تو مناں عشق ءِ کہ بند جاہ ءَ وتی بند کتگ
تاں ہما روچ ءَ غماں پمن گوشے گرند کتگ
من نداراں، ہچ تماپلیں بہشت ءِ سمل!
دیریں من زرد ءِ بہشت باگیں تئی دلبند کتگ
نیست ات ھاجت مئے ترا مہر وفا ہانی امل!
پھلو یلدات گلیں جاگہہ وتی مند کتگ
بس کن سینگار ءَ وتی ماھیں نفا ءِ گیشتر
تئی دپ ءِ آمر ءُُ مزواک ءَ مناں ژند کتگ
برتگ آمین کہ بش ءَ تواودھقان پرچا
زرتگ انت سپت ءُُ کپات دست اوھند کتگ
٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭
غزل
شے مرید

من پتو بِے کرار ماہگونگ
بس تئی انتظار ماہگونگ

ماہ ءُُ استال پرتو شیدااَنت
تو وَ اَنچو خمار ماہگونگ

من تئی عشق ءَ تباہ ءُُ برباداں
پمّن دستِے شہار ماہگونگ

زُلپ تاب انت تَء چو سیاہ مارءَ
مہپراں تئی شِپار ماہگونگ

ہر گورءَ نود بیت ءُُ جمبر بیت
وھدِے شِنگی تء شار ماہگونگ

تو بِچنڈین ئے سیاہیں ملگوراں
بیت اِے دنیا تہار ماہگونگ

یک ّ یکّ ءَ شُت انت چِے دنیا ءَ
سنگت ءُُ دوست ءُُ یار! ماہگونگ

تو منی ترانگاں بدئے رنگِے
من تئی درد وار ماہگونگ

سُتکہ عشق ءَ تئی چو کریاب انت
شَے مُرید ءَ بِچار ماہگونگ

٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭