شاعری

سہیل رحمن مہرانی ؔ

عشق ءَ تئی گار ءُُ بیگواہ توئے بے حاجت
دل وھدے است اَت دل ءَ عشق مزانتیں دریگت

تو منی زرد ءِ تہائے تو ھوار حوناں گوں
تو منی مال ءُُ متا، دیدگ ءُُ سائے زینت

زند منی شریں ھمے ڈول ءَ گم ءُُ درداں گوں
ھؤ کدی زندگی من لوٹ اِتگ وشی پہ وت

تو جتائے کہ منی بند نباں ارس سہتے
تو بہ بئے ھور من ءَ زند ءِ رسیت ہر لزّت

عشق مدام مردم ءَ بے چاڑ ملور کنت غمیگ
ھؤ سہیل ؔ عشق ھمیش اِنت تو بزانئے سنگت
٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭

غزل

ابراہیم عابدؔ
شَرّ ترئے تو کہ چہ حُورا ں مھپری
چوں تئی درداں نہ زوراں مھپری

تو من ءَ ہم دوست تِرئے باور بکن
چہ وتی اے ھر دو نوراں مھپری

بیا شرّپے نون من ءَ نیاد ءِ بِبکش
چُنت سال اِنت چَتّو دُوراں مھپری

پاشک بیت اِنت دوستی ءِ گپّ مئیگ ءُُ تئی
جُست مکن پرچے مُلوراں مھپری

بُوارت تئی مھرانی عابدؔ شر بتے
بے نیاز بِیت چہ تُہوراں مھپری
٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭

دستونک

نصیر احمد عادل
خماریں چمانی تیراں جن ئے من ءَ پرچے
تئی من عشق ءِ فقیراں جن ئے من ءَ پرچے
اگاں ندارئے دل ءَ مہر ءُُ دوستی یے پمن
زباد ءُُ انتر ءُُ ھیراں جن ئے من ءَ پرچے
گُشنت کہ تو وتی نزیکیں مردماں دورے
ترا چہ وھدے من دیراں جن ئے من ءَ پرچے
نہ لوٹ ئے تو کہ من ءَ کینگااوں کم تر کن
ترا نہ لوٹاں نہ زیراں جن ئے من ءَ پرچے
نصیر ؔ تژن ءِ شگاناں تئی ایر جیگاں من
گمانی سر بیتگیں بیراں جن ئے من ءَ پرچے
٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭

دستونک

مولا بخش دل
درہ تئی مکر ءُُ تئی ھُنر بیت اَنت
کہ گُلیں دوزواہ مئے گسِربیت اَنت
یل مداتیں تو نیم گور ءَ راہ ءِ
مے اگں نادان، دوست ستر بیت اَنت
وت نزاناں کہ طالع ءَ چون اِنت
پون ءُُ پنیتگ مئے مچّ ءِ بر بیت اَنت
شر بُمش دیم ءَ روچے یک رنگے
کہ تئی دروگ نوں بے اسر بیت اَنت
وت نزاناں کہ دل ؔ! چیا باریں
مئے گلیں ہمراہ چو زھر بیت اَنت
٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭

جوھان ءَ!

ولی محمد واھگ
کپتگاں مرچی درد ءِ جوھان ءَ
درُشتگ ءُُ اُرتاں زرد ءِ جوھان ءَ

تالع ءَ مئیگا نیست دمانے کوش
سُتکگ ءُُ سیاھاں تبد ءِ جوھان ءَ

کس ندنت حالے چے بوتگ باریں
سردُکیں گوات ءُُ نود ءِ جوھان ءَ

چہ شُد ءَ بازیں لاپ منی چنگ اِنت
ہچ نہ گنداں من درد ءِ جوھان ءَ

تو بُگش قاصد! واھگءِ دوست ءَ
چے بوتگ، بیائے، نیاد ءِ جوھان ءَ
٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭

دستونک

نواز ھانؔ بلوچ
تو پہ من مسلِ چاردہی ماہ ئے
چو چیا مرچاَن گار ءُُ بیگواہ ئے
محرم انت ما تئی زانت جہان کُلّیں
چہ کئی تُرس ءَ چیر نکاب ءَ ئے
کول کتگ بخشایاں درھیں کٹّاں
یک دمانے گوں برانزاں دربیائے
بے ترا اے زند ھُشک ءُُ ویران انت
تو مئے ارواہ ءُُ دیدگ ءِ ساہ ئے
باں سد کہ من روچے سد رند ءَ
پہ تئی نام ءَ زرد ءِ مے واہ ئے
ھاں ؔ کنت عرضے گوں ترا جانی
”توابیتکیں مے سینگ ءِ براہ ئے“
٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭

شُتگ

ارشاد پرواز
دل شتگ جان شتگ جبین شتگ
واھگانی نماز ءُُ دین شتگ
مرچی آزمان ابیتک ءُُ حیران اِنت
شار ءِ ہمراہی ءَ کہ درین شتگ
بیا لوار آس دے مئے بالاد ءَ
دیر اِنت ھلک ءَ چہ مئے سمین شتگ
نوکیں جُہد ءَ پہ رہبرے شوھاز
چہ تئی دست ءَ گُلزمین شتگ
دوشی اتکگ پہ سُوری سینگار ءَ
زاناں باز ءِ نماز ءُُ دین شتگ
ماہ ءَ گریتگ کہ چاردہی ماہ ءَ
ماہ ءِ ہم رنگیں مہ جبین شتگ
چہ وتی جند ءَ کہ گلگ دار اِنت
مئے اے مہرانی یا سمین شتگ
٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭

غزل

بشیر صادق
مگو ستینوں چرئے کِشک ءَ کدی من
مد یست اِنت دریگتیں سبزیں پری من
چموں کپت انت گل ءِ رنگ ءَ گلابیں
گوشے کہ حوریے دیستوں جنتی من

چہ پیم تو سیپ کناں آ مہ گُل ءِ کہ
نہ دیستگ گل چشیں زند ءَ وتی من

گُل ءِ بالاد ءُُ کدّ ءَ ہوش منی بُرت
دل ءِ سوک ءَ بنا کُت شائری من

ھما اِنت دل منی مست ءُُ گنوک اِنت
نہ زاناں چوں کناں صادق گوشیت من

٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭